De eerste week in Freetown

Good morning! Aw die morning? The morning well, thank you! And you?

Dat is een voorbeeld van een eerste zin die je tegen elkaar zegt, als je elkaar ziet, in Krio. Op z'n minst moet je eerst vragen ‘how are you?' voordat je iets anders zegt. Eigenlijk best een leuke gewoonte:) Iedereen hier spreekt Krio, een mengtaal van Engels, Frans en nog een paar talen. Als ze het woord voor woord zouden uitspreken, zou je het kunnen vertalen, maar ze praten zo razendsnel dat er geen touw aan vast te knopen is;) Maar ze willen het ons graag leren, ze vinden het helemaal geweldig als we het proberen.

Het is al een tijd geleden dat ik iets op m'n weblog gezet heb, of zelfs naar huis gemaild heb. Dat komt omdat we hier best lange dagen maken. Niet perse met werken, maar met alles eromheen. We moeten bijvoorbeeld eerst naar de office rijden, dat hebben we de afgelopen week elke dag gedaan. Om 7 uur zitten we in de auto, anders kom je niet meer door het verkeer heen. Dan zijn we om 8 uur in de office van EFSL. Meestal moeten we ongeveer tot tien uur wachten voordat degene met wie we een afspraak hebben, komt. Dan rijden we weer ongeveer een uur naar een school toe, en daarna anderhalf uur van de school via de office, naar huis. Die tijd zit niet in de afstand, maar komt door de slechte weg en het verkeer. We zijn dus veel bezig met rijden, maar dat wordt gek genoeg toch nooit saai. Er is elke keer enorm veel te zien onderweg, telkens weer nieuwe dingen of gebeurtenissen. Maar op die manier zijn we vaak laat thuis, en soms is er geen stroom, of water, of internet. Vandaar dat het allemaal wat langer kan duren voordat er een nieuw bericht komt;) Maar hier een stukje van wat we de afgelopen week gedaan hebben:)

Maandag was de feestdag van de moslims, dus iedereen had vrij. Wij zijn een rondje gaan lopen, de buurt verkennen. Halverwege kwam Sorai (jongen die hier vaak in huis komt) ons tegemoet, die wilde ons het dichtstbijzijnde strand laten zien. Zijn route ging echter dwars door een sloppenwijk, van zo dichtbij hadden we het nog nooit gezien, het was een heftig tochtje. De weg was vol gaten en stenen, hele kleine huisjes van golfplaten, klei en plastic, en overal lag afval. Dat ligt trouwens in de hele stad, het wordt niet opgehaald door de overheid, zoals bij ons. 's Avonds verbranden ze dan sommige hopen, en dat ruik je. Het is echt moeilijk voor te stellen hoe het is om hier te leven, helemaal in zo'n sloppenwijk.

Dinsdag hadden we een gesprek met de directeur van de EFSL, kochten een paar inheemse producten (dat kunnen we niet gelijk zonder iemand die weet wat de echte prijzen zijn, vaak is dat de helft van wat ze aan ons vragen. Maar nu weten we het en kunnen het de volgende keer misschien ook zelf:p) .

Woensdag maakten we kennis met de Goflame mission primary school, in het voormalige vluchtelingenkamp Grafton. De plaats waar Grafton ligt, is in ieder geval erg mooi. Het ligt een stuk hoger dan de binnenstad, dus een mooi uitzicht en mooie natuur. De directeur leidde ons rond door de school. In iedere klas waar we kwamen, gingen de leerlingen staan en zeiden met z'n allen een groet op. Very impressive! Toen Justin (buddy van de International Class, uit Burkina Faso) op onze scholen kwam, kreeg hij echt niet zo'n behandeling;) Ze zwaaien allemaal naar ons, en willen ons een hand geven. Het is wel heel schattig, maar zo bijzonder zijn we toch ook weer niet, het voelt een beetje als te veel eer soms;) Het is een hele leuke school. Donderdag gingen we er weer heen, voor een paar opdrachten. Onder andere een interview met een teacher, na schooltijd dachten wij. Maar toen ze hoorden dat we een interview wilden afnemen, kwamen ze allemaal naar het lokaal toe waar wij zaten, lieten daarvoor zelfs hun klas in de steek. Dus we hebben het toen maar kort gehoudenJ Daarna hadden we nog een gesprek met de directeur, onder andere over de naam: Goflame (mission). De school is na de burgeroorlog opgericht. Na wat er allemaal voor vreselijke dingen zijn gebeurd, zagen ze dat er een gebrek aan liefde was in het land. Onder andere daarom is een christelijke school nodig, vooral in dit vluchtelingenkamp. Ze begonnen met een klein clubje dat steeds verder uitbreidde. Toen hebben ze met behulp van Woord & Daad deze school gebouwd. Het is een heel mooi gebouw, en er is een leuke sfeer. De leerkrachten hebben cursussen gekregen via de Driestar, samen met Woord en Daad, en daardoor hebben ze bijvoorbeeld nu ook stappenplannen hoe ze het mogelijk kunnen maken voor kinderen met special needs, om toch naar school te gaan en te kunnen leren. Heel mooi om te zien wat door zo'n project bereikt is, ook voor de hele community.
We hebben ook de free pentecostal school bezocht (900 leerlingen, uitzicht op de oceaan) en een voortgezet onderwijs school, de Baptist school, die ligt helemaal boven op een berg. Daar ga ik waarschijnlijk interviews houden met een paar leerlingen en een paar leerkrachten, en de rest van mijn onderzoek op die twee basisscholen. Ik heb er zin in!

Verder nog iets over de mensen hier. Hoewel we wel steeds nagekeken en nageroepen worden, (lady!Lady! of kinderen: aunti! Aunti!) zijn het wel erg vriendelijke mensen. We weten dat we goed uit moeten kijken, maar aan de andere kant zijn er ook echt mensen die het alleen maar goed bedoelen. Zoals pas in de auto bijvoorbeeld. We stonden bijna stil in de file, en stond er een jongen op ons het raam te kloppen waar ik zat, en begon aan de deur te trekken. Dus we werden soort van wantrouwig, maar wat bleek: de deur zat niet goed dicht. Dus hij deed die even goed dicht voor ons:) Dat is er dus ook. Maar we blijven welopletten, want pas was er een mobiel uit iemands auto gestolen. Ja, dat gaat natuurlijk makkelijk met al die open ramen. Dus wij zetten onze tas tegenwoordig op de grond;)

Van dit soort zijn er nog veel meer gebeurtenissen en gewoontes die voor ons allemaal nieuw zijn. Maar voor deze keer laat ik het hier bij, wordt vervolgd, zegmaarJ Vanochtend heb ik m'n kleren gewassen in een emmer water en sop, met een borstel voor de vlekken. Mega respect voor de vrouwen hier, je hebt er heel wat power voor nodig;) Straks gaan we naar de Big Market, met allemaal typische kleden en sjaals e.d. van hier, dus we kunnen eindelijk weer shoppen! :D En dan kijken we wel weer verder! Grote kans dat de dag dan alweer voorbij is;)

Groetjes uit Freetown!

Vliegen en Aankomst

Hallo allemaal!

Het eerste bericht uit Sierra Leone! We zijn hier inmiddels precies een dag (gisteren om half elf kwamen we aan) maar het lijkt alsof we er al een week zijn, qua belevenissen;)
Zaterdag stapten we in het vliegtuig, voor mij de eerste keer en een hele ervaring op zich! Vooral het stijgen en landen was erg leukJ In het vliegtuig was het erg gezellig, vooral gezinnen met kinderen die op familiebezoek gingen. Na 4 uur wachten in Casablanca stapten we in het volgende vliegtuig en kwamen om half 6 aan, daar was het half 5. Toen we het vliegtuig uitstapten, kwam de hitte ons tegemoed. De eerste kennismaking met Sierra Leone, en nu weet ik uit ervaring dat het echt zo blijft;) We werden uit de rij gehaald en in een soort kamer gezet wat wij vonden lijken op een VIP kamer. Onze paspoorten werden ingenomen en het duurde een hele tijd, dus we werden al wat wantrouwig. Maar degene die onze paspoorten had ingenomen, werkte daar en toen ze terug kwam, hielp ze (en drie anderen die ze daarbij inschakelde) ons met de bagage en mochten we gelijk doorlopen. We stapten in de auto van pastor Titus Williams, en reden naar de boot. Het was nog donker, maar we signaleerden de eerste palmboom hier;) Veel mensen waren al onderweg, ze houden rekening met minstens een uur looptijd. Op de boot was het een enorme drukte van mensen met veel bagage of koopwaar. Alles dragen ze op hun hoofd, blijft leuk om te zien.
In Freetown reden we naar het huis van Cecilia. De rit er naartoe was indrukwekkend. De huizen, de mensen en hun kleding, het verkeer, alles. Daarin zie je vooral de armoede. Bijvoorbeeld een half ingestort huis van golfplaten, en dan zitten daar ook nog mensen voor. Je kunt je niet voorstellen welke huizen hier nog bewoond worden. Verder is de natuur erg mooi, met bomen met grote bladeren, of roze bloemen, en palmbomen. Wat ons ook opviel, is hoeveel mensen gewoon relaxed met elkaar op een muur of tegen een boom zitten, voor hun huis, langs de weg. Dat ziet er wel gezellig uit. We kwamen uit bij het huis van Cecilia. Again, het was warm! In de kamers ook, en ineens drong ons de volheid van de drie maanden wel erg goed door;) Maar we ontmoetten hier een enthousiaste Stephanie, studente uit Den Haag, die hier al 5 weken woont, en vertelde wat ze allemaal al gedaan en gezien had, over de contacten met de mensen, de gezelligheid in het huis en dat ze eigenlijk nog geen zin had om naar huis te gaan. Dat gaf ons toch wel weer hoop;) Het is denk ik voor ons gewoon wennen aan het gebrek aan luxe zoals in de badkamer, je bureau, de watervoorziening, en natuurlijk wennen aan de warmte. Maar ik denk dat we hier wel mee leren omgaan. Het belangrijkste is: take it easy!
We moesten natuurlijk even onze draai vinden, en wisten niet goed wat we moesten doen. We waren te laat voor de kerkdienst van vandaag, en als we zouden gaan slapen, zouden we 's nachts weer minder goed kunnen slapen. Stephanie vertelde dat ze van plan was om naar het strand te gaan, we konden met haar mee. Dus dat hebben we gedaan, het was erg goed verblijven daar, om het zo maar eens te zeggenJ Toen we weer thuis kwamen, wilden we allemaal graag douchen om het stof van onderweg af te wassen. Maar toen kwam er geen water uit de kraan. Ik vroeg het aan Betsy (zusje van Cecilia) en die reageerde met ‘oh, I will take some for you', en kwam even later met een grote emmer water aan, waar een bakje in dreef. Wij konden douchen! Dus we hebben de eerste dag goed kennis gemaakt met het daily life van Afrika. Maar het is ons allemaal gelukt, en tja, de volgende dag wordt je toch weer vies;) We hebben gelijk onze eisen en gewoontes iets bijgesteld. That 's the way to survive:)

Groetjes,

Annemijn

Voorbereidingen

Precies een jaar geleden begonnen Lydia, Jorine en ik met solliciteren naar de minor International Class. Het leek onwerkelijk, maar alles ging goed: we werden toegelaten tot de minor en aangenomen bij Woord & Daad! Donderdag hebben we afscheid genomen van onze internationale medestudenten, waar we twee maanden lessen mee gevolgd hebben. En nu zijn wij aan de beurt om een nieuwe cultuur te ontdekken: vandaag om 16:45 gaan we richting Sierra - Leone!
Oja, voor wie het nog niet weet; in Sierra - Leone ga ik m'n afstudeeronderzoek schrijven. Lydia doet het over getraumatiseerde kinderen n.a.v. de burgeroorlog die tien jaar geleden is gestopt; Jorine doet het over ouderbetrokkenheid bij de scholen, en ik doe het over het Engels als instructietaal op de scholen. Want de meeste kinderen worden opgevoed met Krio, of met stamtalen. Als ze dan op school komen, moeten ze ineens Engels spreken en begrijpen, en dat kan problemen opleveren. Dus ik ben benieuwd wat daar uit gaat komen:)

Straks gaan we naar Schiphol, inchecken, afscheid nemen van m'n family en van Jelle (brrr) en dan gaat het beginnen! Om bij Lydia aan te sluiten; ik ben zelf erg benieuwd naar mijn volgende verhaal