Just some nice stories and... Oog in oog met De Dief!

Hello dear readers!

Nogeen weeken we zijn alweer thuis... deze maanden zijn echt voorbij gevlogen!
We zijn helemaal gewend aan het leven hier, dus dat wordt wel even wennen als we thuis zijn.
Daarom proberen we hier nog extra te genieten van alle leuke en mooie dingen die we inmiddels gewoon zijn gaan vinden. De afgelopen weken waren er ook weer een paar van leuke ontmoetingen. En we hebben zelfs al afscheid genomen van de scholen waar we ons onderzoek op hebben uitgevoerd!

Een paar dagen geleden waren we op weg naar het mini- winkeltje dicht bij ons huis om beltegoed te kopen. Onderweg kwamen we een meisje van onze leeftijd tegen. Na het gebruikelijke ‘how are you - I am fine - how youself?' - praatje, zei ze dat ze vrienden wilde zijn met ons. Wij waren blij dat er eindelijk een keer een vrouwpersoon was die dat aan ons vroeg, in plaats van al die jongens. Van die laatste hebben we namelijk een overschot, vandaar dat we dit wel leuk vonden. We wisselden nummers uit en ze wilde ons meenemen naar haar zus. We beklommen een berg om bij haar zus te komen. Het was heel gezellig onderweg. Zaina vertelde dat ze overdag waspoeder en zeep verkoopt, om geld te verdienen. Maar ze kan zich geen vaste verkoopplek op straat veroorloven, dus loopt ze maar de hele dag, over straat. Impressive voor ons, als we dat vergelijken met ons studentenleventje. Maar ze zei erbij dat ze God dankte voor elke dag, omdat ze leeft.
We kwamen aan bij het huisje van haar zus Nancy, ze was heel verrast met ons bezoek, en begeleidde ons gelijk naar de bank, die het halve kamertje vulde. Achter een gordijntje was de even grote slaapkamer, waar Nancy, haar man en haar dochter van 7 slapen. Zaina bleef buiten, want ze ging voor de gasten koken. We waren lichtelijk bevreesd over wat we zouden moeten eten, maar besloten dat we het in ieder geval gingen proberen;) Ondertussen kwam de oma van Zaina en Nancy ook nog langs met een pan eten, dat bood ze ons aan. Wij wisten eerst niet wat de bedoeling was, omdat ze tekst en uitleg in haar stamtaal gaf, maar Zaina zei ‘zeg maar gewoon thank you; wij eten het dan wel op'. Dus oma was weer tevreden, en nadat ze een paar danspasjes maakte op de muziek die uit de radio kwam, vertrok ze weer. Het eten was klaar, een groot bord met rijst, saus en drie lepels werd voor ons neergezet. De rest van de familie hurkte bij de pan op de grond en at daar uit.
Het eten was heel scherp, maar inmiddels kunnen wij dat gewoon verdragen! Er zat ook vlees in, maar dat zag er heel glibberig uit. We hebben er een stukje van geproefd (naar ons voornemen) maar het proefde net zoals het er uitzag. Gelukkig vonden ze het niet erg; ze genoten zelf dubbel zo hard van wat wij lieten liggen. Toen het eten op was, stond Zaina op om iets te pakken, en riep ondertussen: thank You Jesus! For the provision today! Uit alles bleek gewoon voor ons hoe dicht ze bij God leven. Als ze plannen maken, zeggen ze er achteraan ‘by God's grace'. Als je vraagt hoe het met ze gaat, krijg je heel vaak als antwoord te horen ‘praise the Lord!' of ‘I thank God'.

Woensdag en donderdag hebben we gepland voor het afscheid nemen op de scholen, waar we ons onderzoek op uitgevoerd hebben. Het veldwerk is voltooid. Het was toch een apart idee om afscheid te nemen, we hadden het altijd erg naar ons zin op de scholen.
Ook op de Free Pentecostal, waar we de leerkracht kinderen hebben zien slaan. We hadden nog een gesprekje met de directeur, en daaruit merkten we toch zijn bewogenheid met de kinderen. Ze hadden een staffmeeting, en gingen voor ons bidden. Ze deden heel bijzonder over onze kleine cadeautjes, en baden voor ons; de directeur, en twee leerkrachten. Echt mooi. Ze spreken dan ook altijd hun waardering uit over Woord en Daad en de Driestar omdat ze er zoveel van leren. Ze hadden nog liever dan ‘just research' mensen gehad die vrijwillig een paar maanden bij hen op school bleven, om zelf les te geven, hen te ondersteunen en tips te geven. Maar ja, dat was ons doel niet;) Op de Goflames was het ook heel erg leuk. Ze vonden het allemaal erg jammer dat we weg gingen. Toen de directeur hoorde dat dit onze laatste keer was, schrok hij en trommelde gelijk het hele team bij elkaar. Hij vertelde hen dat dit onze laatste keer was en wilden iets voor ons organiseren. De klassen werden naar buiten geroepen en er werd ter plekke een wedstrijdspel georganiseerd. Een van de spellen was dat ze zo snel mogelijk naar de plek moesten rennen waar de ballonnen lagen, en die laten knallen door erop te gaan zitten. Heel leuk om te zien, de kleinste kinderen deden ook mee. Ook op deze school werd hartelijk voor ons gebeden, en vroeg de directeur ons om betrokken te blijven bij de school. Door bijvoorbeeld een script te schrijven voor een drama / rollenspel waar dan een boodschap in zit voor de gemeenschap. Zoals hoe belangrijk het is om naar school te gaan, hoe je kunt positief kunt leven als je aids hebt; enzovoorts. Dan konden ze dat hier uitwisselen met verschillende scholen; de resultaten op video vastleggen en naar Nederland sturen. Dat klinkt natuurlijk wel erg leuk, en we werden er stiekem zelfs enthousiast voor. Maar we weten natuurlijk niet of het gaat lukken;)

Van maandag tot woensdag zijn we weer op reis geweest! Dit keer niet naar het noorden; maar naar het zuiden van het land. Het doel van de reis was Tiwai Island; een groot natuurgebied / wildpark. Het park in het noorden was meer een oerwoud; dit was meer een jungle. De reis er naartoe was al een avontuur op zich. We moesten 's nachts om 4 uur vertrekken omdat we anders niet op tijd zouden zijn voor de bus in Freetown. Maar eerst moesten we nog in Lumley komen. Omdat er om 4 uur nog geen taxi's op de weg reden, besloten we maar vast te gaan lopen en hopelijk onderweg nog een taxi tegenkomen. We waren niet alleen gelukkig; dat is ons streng verboden. Een jongere broer van Cecilia, Steven ging met ons mee. Tijdens het lopen naar Lumley zijn we geen een taxi tegengekomen. Een uur later; om 5 uur kwamen we aan. We waren op een punt waar we op de bus moesten wachten. Steven liep even weg om aan een andere buschauffeur iets te vragen. Ik kreeg een sms'je binnen, dus wilde die gaan lezen. Tot opeens.. een jongen pal voor me stond en aan de hengsels van m'n tas bij m'n schouders begon te rukken! Ik was eerst gewoon te verbijsterd en perplex om te reageren, en realiseerde me niet wat er aan het gebeuren was. Lydia had hem aan zien komen rennen, dus haar alarmsysteem was wel op ‘aan' gezet: Lydia begon heel hard 'Heeeheeheeeee!!!' te roepen. En die jongen was daar duidelijk niet op berekend. Het lukte ook nog eens niet om die tas van mij los te krijgen, dus besloot hard weg te rennen. 5 mannen/ jongens, en een militair met een mega mitrailleur aan z'n zij, renden hard achter de vluchteling aan, een steegje in. Ze hebben hem uiteindelijk niet gepakt, omdat het hem niet gelukt was iets te stelen, maar anders hadden ze hem wel gegrepen. Steven kwam ook al aangerend, hij had het zien gebeuren. Nagierend van de consternatie en het hele gebeuren zaten we even later in het busje. Phoe, als ik m'n big sis Lydia toch niet had! De daarop volgende dagen heb ik m'n stembanden getraind; telkens als we schrokken: als we haren op het vlees van ons bord ontdekten bijvoorbeeld, en zo nog een paar voorvallen;)
Dus, terwijl we nog geen uur onderweg waren, hadden we het gevoel dat we alweer naar huis konden; een interessant verhaal om op onze weblog te zetten rijker;)
Onderweg hebben we nog meer avonturen beleefd (zoals kraaiende hanen naast je voeten; een kuiken dat in je handen geduwd wordt; 7 huwelijksaanzoeken op een tussenstop, enz.), maar dat valt allemaal in het niet bij de beroving van maandagochtend;) Tiwai - Island was erg mooi; we hebben 5 verschillende soorten apen gezien, van heel dichtbij! En het slapen in een tentje midden in de jungle was ook heel gaaf. Net als de wandeling en de kano / puntertocht.

Maar omdat jullie nu vast moe zijn van het lezen, zal ik er een eind aan maken;)
Deze laatste week staat helemaal in het teken van afscheid nemen, van de mensen en het land (lees: stranden;)) Echt super jammer! En we merken nu al iets van de drukte van thuis, omdat we ineens weer heel veel moeten regelen. Sja, aan ons relaxte leventje van Afrika komt helaas een eind : ( Maar.. er staan ook weer heel veel leuke dingen (en mensen!!!) tegenover!

Veel liefs,

Annemijn

Travel through the North & the new year celebration

A Happy New Year! Ah tell God tenky for my life - oh! Tell God tenky mi nor die - oh!
Dat zeggen en zingen de mensen hier met de jaarwisseling;)

Na een halve maand niets te schrijven, zal ik eindelijk weer eens iets laten horen van onze belevenissen hier. Eigenlijk is het teveel om netjes in een weblog te stoppen, maar ik ga het proberen;)
Eerst de kerstdagen. Die waren echt totaal anders dan thuis! In Nederland wordt het veel uitbundiger gevierd dan hier. Maar als je over de straat rijdt, zie je dat het voor veel mensen ook helemaal geen kerstfeest is; ze lopen gewoon in hun eigen versleten kleren en doen gewoon wat ze elke dag doen: proberen hun spullen te verkopen op de straat. We zijn naar de kerk gegaan en daar was het wel echt kerst; we zongen kerstliederen (maar dan met een Afrikaans tintje natuurlijk;) en de preek ging over het licht dat opkwam, dat schijnt op ons en aan ons de opdracht om het te reflecteren om ons heen. Na afloop hebben we nog de halve kerk de hand geschud en ‘merry christmas' gewenst, heel gezellig. Thuis gingen we koken, we hadden beloofd dat we ‘Dutch food' zouden maken, zodat ze dat konden proeven. Na lang wikken en wegen in de enige supermarkt die binnen ons bereik ligt, besloten we soep te maken, daarna wraps en als achteraf cake, want echt zuivelproducten hebben ze hier niet echt;) Iedereen wilde alles proeven, en een enkeling vond het lekker maar de anderen likten er even aan en legden het toen weer terug; ‘I am oke'. Haha ze zijn hier wel eerlijk. De cake viel wel in de smaak, hoewel ze het wel heel veel suiker vonden :p
De tweede kerstdag was ook niet echt een dag die heel anders was dan gewoonlijk, behalve dat er veel mensen op het strand waren (foto 1) en er ‘dancing Devils' actief waren in Freetown (foto 2, 3) In Freetown is het geen religie, het is niet meer dan een traditionele gewoonte voor op de feestdagen. Maar in de afgelegen gebieden leeft het (animisme) nog wel. De devils met hun hele gevolg mensen die zingen en dansen met muziekinstrumenten (foto 4), kwamen zelfs vlak voor ons huis, zodat we ze goed op de foto konden zetten;) Het was echt leuk om mee te maken.

De volgende dag begon onze reis door het noorden!
Als vervoersmiddel heb je de keuze tussen een poda-poda (busje, foto ) of achterop een okada (motor). In het noorden zijn de wegen niet goed, dus moet je wel voor de motor kiezen. Maar de eerste helft van de reis ging best goed, we konden in een busje. Heel comfortabel gaat dat niet met z'n 20en in een busje voor 10 personen, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. In Makeni haalde Dauda ons op, die zou met ons meereizen zodat hij wat dingen voor ons kon regelen en gewoon omdat het wel goed is om iemand die bekend is met de omgeving mee te hebben. Zijn tante regelde voor ons een poda-poda naar Kamakwie, een dorpje in het noorden. Na een tijdje onderhandelen kreeg ze het voor elkaar; er moesten er wel drie jongens letterlijk het dak op, bovenop de bagage, maar ze wilden perse dat wij mee konden. Toch wel fijn;) Na een hobbelrit van 4,5 uur gemiddeld 20 km / uur rijden, zitten op een houten plankje met een zieke man achter ons die met z'n magere knie in onze rug dit prikte, kwamen we aan in Kamakwie. De tocht was dus niet heel relaxed, maar de omgeving maakte het weer goed; we reden over de weg tussen metershoog gras, palmbomen, struiken, en ineens zie je, voor je gevoel in ‘the middle of nowhere', levendige dorpjes opduiken. Dat blijft heel boeiend om te zien. (Foto's 5, 6)
In Kamakwie werden we naar het huis van de tante van Dauda gebracht, waar we 's nachts konden slapen. Ze waren heel erg gastvrij en vonden het een eer om ‘strangers' in hun huis te ontvangen. Het was een hele grote familie, maar ze hadden speciaal voor ons een kamer vrij gemaakt en alles klaargezet voor ons.
De volgende dag stonden de motorrijders al klaar om ons naar het Outamba National Park te brengen; een natuurgebied /wildlife park naast een rivier. De rit er naartoe was ook al een belevenis, dwars door de bush. Halverwege moesten we een stukje rivier oversteken met de pond. Dit was meer een vlot van houten planken, maar het hield ons zowaar. Aangekomen in het park moesten we ons eerst omkleden van de gids; tegen de insecten moesten we lange pijpen en mouwen dragen. En we hadden onze spijkerbroeken thuis gelaten, dus moesten we in onze pyjamabroeken verder;) (foto 7) Eerst maakten we een kanotocht over de rivier van drie uur, waar we onderweg nijlpaarden zagen. Aan de overkant legden we de boot stil, zodat we ze goed konden zien. Heel mooi, het was een hele familie;) (Foto 8, 9) Daarna maakten we een wandeling door het oerwoud met een gids. Het heette officieel een olifantentocht, maar in deze tijd van het jaar waren ze niet op deze plek. Het was wel een leuke ervaring om dwars door het oerwoud te lopen, achter een gids aan met een groot mes in z'n hand;) En we zagen wel de plek waar olifanten hadden gegeten, en hun weg hadden gebaand dwars door de struiken, toch wel een leuk idee zo.
De overnachting was deze keer in een hutje in dit park. Wij sliepen met z'n drieën in een hutje voor twee personen. Dus net als in het tentje op Bureh-beach hebben we het matras op de grond in de breedte gelegd en ons muskietennet aan het rieten dak geknoopt (foto 10, 11). En het ging prima! Het was wel heel erg koud 's nachts, waar we toch niet op berekend waren (we zijn toch in Afrika?;)), de wc was een gat in de grond met grasmatjes eromheen en de douche mochten we erbij denken, maar we hebben het allemaal gered, het is leuk om survival skills op te doen;)

Donderdag wilden we naar een andere kant van het noorden reizen. Daarvoor moesten we eerst weer terug, omdat er geen echte weg is die regelrecht gaat. Het was dus meer een reisdagje, maar dat wil niet zeggen dat we er minder beleefd hebben;) We werden wakker met oerwoudgeluiden en een kampvuur. De motorrijders stonden klaar om ons weer de bewoonde wereld in te nemen. Halverwege de rit kwamen we erachter dat een van de drivers op de heenweg een ongeluk had gehad; aan de zijkant van z'n onderbeen zat een grote wond, en die jongen was best mager dus je zag het bot zitten. Gelukkig hadden we een paar verbandspullen bij ons, dus ik heb zijn been verbonden; waarschijnlijk niet exact volgens de EHBO-regels, maar het hield in ieder geval wel stof, zand, takken en modder tegen van de weg. We hebben hem op het hart gedrukt naar de dokter te gaan, we hopen dat hij het gedaan heeft want het zag er best heftig uit.
Verder kwamen we veilig aan in Kamakwie. Het busje wat we daar namen, was helemaal gezellig. In Nederland zou het een busje zijn voor ongeveer tien personen, maar zo niet in Afrika. Er moeten namelijk meer mensen die kant op. Er zaten 21 volwassenen in, 7 koffers, 2 kleine kinderen op schoot, 3 kippen en 4 zakken rijst onder de banken. Dus hier was het ook lekker warm. Halverwege de rit stonden we ineens stil, de motor was kapot dus iedereen moest eruit. Gelukkig was het bij een dorpje. Die mensen waren helemaal verbaasd toen ze 1, 2, zelfs 3 white girls uit het busje zagen kruipen. Ze kwamen allemaal om ons heen staan en wilden graag met ons op de foto;) (12) We liepen nog even het dorpje in (foto 13) en zagen daar een vrouw die een mat aan het weven was, heel leuk om te zien (foto 14). Dus dat wachten was helemaal niet zo erg. We wisten alleen nog niet of we in Bumbuna wel konden overnachten. Zelfs Cecilia had daar geen contacten, ze zei dat we het daar wel aan de chief konden vragen. Omdat elke poda - poda een tekst voorop heeft staan, waren we wel benieuwd wat er op die van ‘ons' zou staan. Er stond op: ‘I hope to God' (foto 16) Daar waren we natuurlijk wel blij mee;) En het was ook niet voor niets, want na twee uur konden we weer verder rijden, de poda-poda was weer gemaakt. J
In Bumbuna zat het ook allemaal mee, we vonden een leuk gasthuis en de volgende dag konden we daar de watervallen bekijken, heel mooi, weer een andere kant van Afrika. (foto Dit was ook het eerste dorpje waar we een paar lantaarnpalen zagen. Door de watervallen kunnen ze stroom opwekken, dus alle elektriciteit komt bij Bumbuna vandaan. Hierna gingen we weer naar huis, het was geweldig.

De volgende dag was het oudejaarsdag. We hadden er in eerste instantie niet zoveel gevoel bij, totdat we oliebollen gingen bakken! Dat was erg leuk, mixen met twee vorken enzo;) (foto 22, 23) Maar het werkte en iedereen vond het lekker. Om tien uur ‘s avonds begon de kerk, en vlak voor twaalf uur bad iedereen voor het nieuwe jaar, heel mooi om zo het nieuwe jaar in te gaan. Om twaalf uur begonnen ze dus te zingen en handen te schudden met: A Happy New Year! Ah tell God tenky for my life - oh! Tell God tenky mi nor die - oh! (Foto 24) Heel erg leuk en bijzonder om een keer oud en nieuw op deze manier mee te maken!
Dus, allemaal een heel happy new year! En, zoals de pastor in de kerk zei:
‘may God's grace be enough for you this coming year'.

Liefs van Annemijn

December in Afrika = kerst vieren in de zon, bruiloften en berovingen

Hallo allemaal!

Eerst wil ik tenki ya zeggen voor alle leuke reacties op mijn weblog;) Heel erg leuk om te lezen!
De afgelopen week zat ook weer vol nieuwe dingen. Ik ben nog een dag naar school geweest om wat vervolginterviews af te nemen, voor extra informatie. Het was weer heel gezellig om na een tijd (we waren de afgelopen weken op een andere school voor ons onderzoek) weer op de Goflames te zijn. Ik liep langs een paar lokalen, en na een tijdje kwam een leerkracht naar me toe. De kinderen hadden me gesignaleerd en wilden weer het liedje zingen dat we hen toen aangeleerd hebben, groep 5. Ze kenden het nog heel goed en hadden er weer ontzettend veel plezier in, net als ik;)
Ik heb ook nog een paar ouders geïnterviewd, dat blijft bijzonder. Voor een vader was de grootste motivatie om zijn kinderen naar school te sturen, dat ze later voor hem konden zorgen. Want nu doet hij iets met kolen hakken, en hij weet dat hij dat niet altijd vol kan houden. Een moeder heeft een dochter van veertien jaar thuis rondlopen, die is dit jaar nog niet naar school geweest. Ze deed het heel goed op school, maar nu is er geen geld meer om de schoolkosten te betalen. De jongste kinderen gaan wel naar de basisschool. Als er weer geld is, kan ze misschien haar dochter ook weer naar school sturen. We werden ook nog uitgenodigd voor de kerstviering van vrijdag. Dat was erg leuk en bijzonder om mee te maken. Eerst leek het erop dat we er niet konden komen. We moesten namelijk vanuit huis eerst naar de office van EFSL, om met een grotere auto naar Grafton te rijden. Op weg naar de stad stonden we al vast. Toen we eindelijk bij de office waren, bleek de auto die we nodig hadden, in de garage te zijn. We moesten dus met het openbaar vervoer, maar gelukkig ging Mohammed met ons mee om dat te regelen. Hij vond bestuurder met een leeg busje die ons een eind in de richting kon brengen, en toen we in de buurt waren, bracht hij ons helemaal bij de school, dat was dus ideaal. We waren er een uur later dan we verwacht werden, maar gelukkig was hun planning ook uitgelopen;) Dus het was precies op tijd. Iedereen, ouders en kinderen, zaten op schoolbanken die ze buiten gezet hadden, maar wij werden achter een tafel gezet, op stoelen, ‘that's too special' hebben we maar gezegd;) We konden zo wel alles goed zien. Eerst gingen ze met elkaar liedjes zingen en bidden. Daarna was er een toneelstukje met boodschap, en een groepje met traditionele dans. Er was ook een prijsuitreiking, voor de kinderen met de beste resultaten. Nu hebben wij daar een beetje andere gedachten over, om alleen naar het resultaat te kijken voor een prijs, en omdat sommige kinderen dat gewoon nooit kunnen halen, maar zij zien het als motivatie. Die prijsuitreiking lieten ze door ons doen, dat was leuk;)

Verder bestond ons weekend uit bruiloftsfeesten. De avonden dan;) De maand december zit altijd vol met bruiloften, en Cecilia wordt overal voor uitgenodigd, ook om God - parent te zijn. Dus neemt ze ons natuurlijk mee;) Het is leuk om mee te maken, iedere bruiloft is weer anders. Er was er een van een academic echtpaar, met toespraken van professoren. Een ander was weer heel Americaans ingericht, die vierden het buiten, met palmbomen en een zwembad in het midden. De derde was in een zaaltje van het stadium. Voor het feest is er eerst een receptie, het formele gedeelte. Daarbij wordt de chairman wordt geïntroduceerd, die alles aan elkaar praat; drie verschillende toasts worden uitgebracht met toespraakjes over de fine fine family enz., en aan het eind een slotgebed. Als de ene familie moslim is, en de andere familie christen, worden er twee slotgebeden gehouden. Daarna worden de cadeaus gegeven. Iedereen geeft iets voor in huis; dat kopen ze dus niet van tevoren. Na het formele gedeelte is er de party, die begint met eten (maar na 3 keer eten op een bruiloft doen we dat in het vervolg ook niet meer, we zijn er allemaal om de beurt ziek van geworden, omdat ze het eten 's ochtends al klaar maken en het dus de hele dag warm blijft. Inmiddels zijn we weer herstellende;)) en als het gezakt is, openen de bruid en bruidegom de dansvloer met het eerste nummer, daarna mag iedereen erbij komen. Wij doen tegenwoordig ook af en toe een poging, de mensen waarderen het als wij het proberen, ze vinden het zelfs raar als we het niet doen;) Maar we kunnen het lang niet zoals de mensen hier, zij kunnen echt alles tegelijk goed bewegen, dat zit hier helemaal in de cultuur. Zelfs peuters doen het al;) Maar door die feestjes oefenen we het steeds een beetje, van Cecilia mogen we het land niet uit voordat we properly kunnen dansen. Pas zei ze ‘you know how to dance', dus er is nog hoop;)

Op de terugweg van een party hebben we ook nog wat bijzonders beleefd. In de auto hebben we altijd de ramen open, omdat het anders te warm is. We reden bijna stapvoets, omdat de weg slecht was en er een paar mensen om de auto liepen. Rechts liep een jongen met een zaklamp, die af en toe in de auto scheen, aan de kant van Lydia. had haar tas op schoot liggen. Voelen jullie het aankomen? Ineens kwam er een arm naar binnen, die greep naar Lydia's tas. Ze had het van tevoren wel door dat hij vreemd deed, maar toch verwacht je niet dat zoiets echt gebeurd! Gelukkig had ze daardoor al wel haar tas vast en hij zat al om haar nek, dus die jongen was kansloos. Hij gaf het ook al snel op, of kwam dat door het gillen van Lydia en Jorine? ;) Toen hij wegrende, kwam er een auto naast ons rijden, ze hadden het zien gebeuren, als hij de tas had gepakt, waren ze achter hem aangereden. Zo waren we weer getuige van het slechte en het goede van de mens;) Vanaf nu doen we dus in ieder geval 's avonds onze deur op slot, ons raam half dicht en onze tas op de grond. Want vooral als je blank bent, heb je al meer kans op zoiets als dit. En omdat het december is, gebeuren er ook meer van dit soort dingen, omdat ze weten dat mensen dan meer geld op zak hebben. Maar het was wel een belevenis;)
Verder zien we hier vaker dat ze elkaar helpen onderweg. Dat is hier ook wel nodig in dit soort verkeer; ze hebben niet voor niets de uitspraak ‘man liv by men'. Cecilia hoeft maar een paar wanhopige trekken aan het stuur te geven tijdens het inparkeren, of ze krijgt wel twee begeleiders hierbij. ‘Go! Come...come...come.. to the right'. Verder gaat het communiceren en aanwijzingen geven met armgebaren hier heel makkelijk vanuit het open raam, of vanaf de okada, de motors. Dan waarschuwen ze elkaar, of gewoon om elkaar uitbundig te groeten, wat ook heel vaak gebeurt;) Zelfs de elfjarig Raynold (zoontje van Cecilia) waarschuwde vanuit het lage autoraampje een vrachtwagenchauffeur dat de motor lekt;) Zo gaat dat hier.

Donderdag hopen we te gaan reizen door het noorden. Dan zien we iets meer van de natuur, de cultuur en hopelijk ook het wildlife van hier;) Zaterdag gaan we terug, zodat we in ieder geval op tijd zijn voor de kerstdagen, want die willen natuurlijk voor geen goud missen!

Alvast hele fijne en gezegende kerstdagen toegewenst allemaal!

Liefs en groetjes,

Annemijn

Een weekend uit het leven in Afrika

Una kusheh-o! (=hallo allemaal)

Inderdaad, eerst het verhaal over de overnachting @ Bureh beach. Met de taxi gingen we naar het strand. De auto had het er wel erg moeilijk mee, over al die stenen en door al die plassen. Maar het ging. Toen we aankwamen in Bureh, werden we opgevangen door een van de beachboys. Ja, dat is een echte baan. Hij bracht ons naar de plek waar we konden overnachten. Dat waren een soort hutjes, van palen met een rieten dak, daar zetten ze de tent in op. Lydia vroeg eerst waar de ‘bathroom' was, waarmee we zoiets bedoelden als een hokje om te douchen en naar de wc te gaan. Dat zijn toch al geen hooggespannen verwachtingen, maar zelfs dit was teveel gevraagd. Tom wees namelijk naar het bos achter de hutjes op het strand, ‘oh that's over there'. Uhm? Even later vroeg ik nog een keer voor de zekerheid naar de ‘toilet', want stel je voor dat hij het niet begrepen had. Maar daar kwam weer dat zelfde wapperende handgebaar richting het bos. Ja, we leren hier erg veel nieuwe vaardigheden! Het zwemmen was heerlijk; ieder strand en ieder water voelt weer anders;) Het water was heel zout, we hoefden nauwelijks moeite te doen om te blijven drijven.
Na het zwemmen wilden we wel douchen, en dat werd geregeld. Vijf minuten later kwam onze douche aan, de emmer water met bakje, op het hoofd van het broertje van Tom. Maar, we zijn allang gewend aan de bucket shower, dus dat ging goed. Voor elkaar bleven we op de wacht staan voor het geval dat er iemand langs kwam lopen. Maar dat was niet het geval;)
's Avonds maakten ze een kampvuur op het strand, dat was leuk. Daarna doken we in onze tent van ong. 5 vierkante meter. Eerst dachten we dat ze een soort matrassen in de tent legden, maar het waren meer matjes. Maar ook hierin wisten we onszelf zo'n draai te geven dat we toch nog geslapen hebben. we lagen er ongeveer om half 10 in, en om half 11 was het stil. We veronderstelden van elkaar dat we sliepen, maar op een gegeven moment had ik al drie keer een beest van m'n gezicht afgeslagen, en begon Jorine naast me te lachen. Zij had hetzelfde probleem, en Lydia ook. We deden daarom maar de lamp aan om op onderzoek uit te gaan. Voor ons gevoel was de nacht voorbij, maar het was nog maar kwart over 12. Lydia heeft met heldenmoed drie beestjes (het waren soort grote mieren, ze konden in ieder geval wel snel lopen!) dood gemept met onze lamp (clap for yourself!) en toen zijn we maar echt gaan slapen. In ons tentje van 10 meter afstand van de zee en 10 meter van het bos aan de andere kant. Kunnen jullie de geluiden voorstellen? Het was geen relaxing Music cd, maar real wild life. It was nice!
Zaterdagochtend werden we weer traditiegetrouw om half 7 wakker. De ochtenden op het strand zijn ook gewoon geweldig. Maar ik zal jullie niet verder jaloers maken;) Bij een souvenirverkoper hebben we nog een coole lappa gekocht (doek die ze hier als rok dragen, ideaal;)). Tijdens die dag liep het strand langzamerhand vol met bezoekers, het strand was niet meer ons privédomein;) Maar we hadden lang genoeg van de rust genoten, dus het was best gezellig met al die mensen, leuk om te zien hoe ze zich vermaken op het strand. Koelboxen en grote muziekinstallaties werden het strand opgedragen (wat wat moet je nu zonder muziek?), en iedereen deed wel iets. Voetballen, volleyballen, dansen op de muziek, in het water duiken (met kleren aan) om zich te laten aanspoelen op het strand, en vervolgens daar blijven liggen om de golven over zich heen te laten komen. En we kregen gratis acrobatenshows, drie kinderen die tegelijk allerlei radslagen maken naast elkaar, enzovoorts. Dus ook deze dag hebben we weer genoten van wat we om ons heen zagen;)
Deze dagen was Tom ook steeds in onze buurt. Eerst vonden we dat heel raar, maar achteraf bleek dat gewoon zijn securitytaak te zijn, om op onze spullen te letten, en om mensen die te dicht in onze buurt kwamen, weg te jagen;)
Toen we na deze dag thuis kwamen, was er tot onze grote verbazing weer stroom! Dat is er al drie weken uit geweest, dus dat was heel fijn. Dat was dus het weekend;)

Zondag zijn we weer naar Cecilia's kerk geweest. Ik heb nog steeds niets over de kerk geschreven, omdat ik eerst een completer beeld wilde hebben van de kerkdiensten hier. Maar inmiddels weet ik dat dat niet mogelijk is, omdat elke kerkdienst weer anders is. Ze hebben erg vaak een speciale viering, vandaar. Afgelopen zondag hadden ze een traditionele kerkdienst, met inbreng van de verschillende stammen. En het was ook thanksgiving day, dus veel mensen hadden groente en fruit mee genomen, dat legden ze voorin de kerk. Bepaalde personen mochten naar voren komen om er iets van te kopen. De opbrengst ging dan naar de bouw van de nieuwe kerk, Nu zitten ze in een zaaltje. De pastor moest naar voren komen, en iets kopen. Gelukkig zat Cecilia naast ons, om ons te waarschuwen. Ze hadden haar namelijk van tevoren gebeld om onze namen, dus ze bereidde ons er vast op voor dat wij ook naar voren moesten komen (help!). Gelukkig was het niet onze eerste keer; toen we voor de eerste keer in de kerk waren, moesten we ook voorgesteld worden en gaan staan, en werden we welkom geheten als nieuwe leden van de kerk. En Cecilia had gelijk, na de pastor, werden onze namen een voor een afgelezen, en moesten wij naar voren komen, dus we stonden weer eens in het middelpunt daar;) Maar achteraf was het eigenlijk wel leuk.
Nu iets over de dienst. Er is heel veel over te vertellen, maar een paar opvallende dingen.
Ze beginnen de dienst meestal met de groet en zegen, en veel songs. En als je dan nog naar je plek moet lopen (want wie zegt dat je om tien uur op je plek moet zitten?), dan loop je natuurlijk niet rechtop, maar op de maat van de muziek;) De mensen hebben op zondag erg mooie kleren en gewaden aan. Verder zijn er in de dienst ook altijd aankondigingen over activiteiten, en een offering. Dat laatste is dus de collecte, maar niet 2 keer in een zakje door de bank, maar 5 mandjes voorin. Eerst drie mandjes (rij voor rij komt naar voren ‘lopen', om er iets in te doen), en later nog 2 mandjes. Dit wordt begeleid met zingen uiteraard. We genieten heel erg van het zingen hier. Wat ook nog zeer de vermelding waard is, is dat de begeleiding bestaat uit een keyboard en een drumstel. En dat kan prima samen gaan, hebben we gemerkt. Ook de hymnes die ze zingen, worden gepimpt met het drumstel;) Zo klinkt het heel levendig en Afrikaans; zo ziet het er ook uit. Er is heel veel blijheid in de diensten, om het zo maar eens te zeggen. Het is er gezellig, en tegelijkertijd ook Bijbels, als je luistert naar de preek, die heeft altijd een goede boodschap. Erg op de praktijk gericht, direct vanuit de Bijbelverzen. Verder was het voor ons natuurlijk wel even wennen, maar we zijn deze kerkdiensten echt gaan waarderen.
Afgelopen zondag was dus een traditionele dienst. Iedere stam (ze kozen er ongeveer 6) had een soort inbreng, door een stukje uit de Bijbel, en muziek. Als bijvoorbeeld de Sharbro's aan de beurt waren, las iemand een stuk uit de Bijbel in die taal, en daarna kwamen alle Sharbro's naar voren om samen een lied te zingen. Veel mensen waren dan ook gekleed in traditionele kleding, en er waren traditionele muziekinstrumenten bij. Dat was dus weer heel bijzonder om mee te maken.
Zo verlopen onze weekenden hier dus =) Deze week gaan we vooral onze onderzoeken van de scholen uitwerken, nog een dag naar de Goflames om nog wat aanvullende vragen te stellen, en nog een keer om de kerstviering mee te maken. We zijn weer benieuwd;)

Groetjes allemaal!

Annemijn

Afrikaanse.. kleding/verjaardag/busjes/ouders/lessen

Hallo allemaal!

Weer een berichtje met een paar van onze belevenissen in Freetown!
Door het rode zand, springen via steenrotsen, lopen over het grind, door de modder, door het water, over een stukje vuilnisbelt, bukken onder een paar lijnen met wasgoed door, weer lopen tussen de struiken en onder de palmbomen door, over het water, weer over de stenen en we waren er.
Nee, dit was geen fragment uit ‘wij gaan op berenjacht', maar wij gingen naar de klerenmaker. De vuilnisbak met allemaal felgekleurde stukken stof gaf ons het bewijs dat we op het goede adres waren. Daar werden we op onze vrije dag heen gestuurd door Cecilia, om ons op te laten meten voor een jurk voor zondag. Ja, want zondag is de dag van alle jarigen van Juli - December. Haha, de halve kerk dus. En als je zo gelukkig bent om in dit half jaar geboren te zijn, dan moet je volgende week zondag allemaal dezelfde stof dragen, lichtblauw met het logo van de Charles Davies Church erop. Dus wij moesten er ook aan geloven, aangezien we een maand geleden als (zij het tijdelijke) nieuwe leden van de kerk geïntroduceerd zijn. We hebben dus kennis gemaakt met de tailor. (Ja een echte, met een meetlint om z'n nek en overal in de kamer felle kleuren stof. Hij gaf ons drie gescheurde posters met allerlei modellen om tussen te kiezen. We kozen uiteindelijk iets wat niet echt een jurk is, boven en onder is los maar wel dezelfde stof. Onze maten werden opgemeten en nu is het wachten op het resultaat! Haha. Het wordt echt zo'n Afrikaans model. Kijken of ons blanken dat ook staat.
Daarna gingen we naar Freetown om Eefje nog even te zien, voor ze het land ging verlaten. Dat was erg leuk! Dus nu kan ze voor ons thuisfront over ons een gezondheidsverklaring geven, Cecilia zorgt goed voor ons;)

Vrijdag was Lydia jarig, er is in totaal 5 keer door verschillende groepen voor haar gezongen, compleet met muziekinstrumenten en gebeden. We zijn de halve stad doorgereden voor een taart (want wat is nu een verjaardag zonder taart?) en om 8 uur 's avonds was het zover, we vierden de verjaardag (en ons avondeten) met taart; het plaatje was compleet.

Onderweg blijven we ook nog steeds nieuwe dingen zien. En als je bedenkt hoeveel we per dag in de auto zitten (3 uur naar de scholen, 2 uur terug) dan is dat best bijzonder. Het vervoer is bijvoorbeeld vermakelijk om te zien. De busjes die hier rondrijden, zitten altijd stampvol. Want de chauffeur wil natuurlijk altijd zoveel mogelijk geld met een ritje verdienen. Dan zijn er ook nog altijd mensen die geen geld hebben om vervoer te betalen, dus meeliften op een andere manier, op het dak, of op de trekhaak, of op de deurklink. En ik heb er nog nooit een zien vallen;)
Die busjes zijn ook interessant vanwege de teksten op de voor- en achterkant; zoals ‘God is good', ‘have faith in God', ‘only God is perfect', ‘the good Shepherd tours', ‘John 3:16'; ‘Jesus is the answer', ‘the blood of Jesus', etc. Maar ook gewone kreten zoals ‘take your time', ‘to be a man is not easy', die ook weer erg leuk zijn. Christenen en moslims gaan hier goed samen, dus er rijden ook veel moslim busjes rond met teksten zoals ‘Allah is great'. Dus als wij in zo'n busje stappen, vinden wij het natuurlijk wel leuk om te zien welke tekst er op staat, maar voor de mensen hier maakt dat niks uit;)

Deze week heb ik ook nog een paar interviews met ouders gehouden. Dat is ook een belevenis op zich. De meeste ouders kunnen niet lezen of schrijven, en dus ook heel vaak geen Engels. Dan moet er een vertaler bij komen. Op de secondary school zei de directeur dat ik wel een van de vrouwen die eten verkochten in de pauze, kon interviewen. Hij vroeg het nog even aan haar, maar natuurlijk kon dat, ik kon naast haar gaan zitten. Het enige probleem was dat ze geen Engels kon. Daarom plukte de directeur nog een 6^e jaars uit de buurt die wel even kon vertalen. Deze vrouw had kinderen op de secondary school, maar er liepen ook nog een heel aantal peuters rond. Ze zat haar baby zat te voeden, hield ondertussen haar peuterkroost in ondergoed en rijstmonden in de gaten, en verkocht haar spullen. Dat was wel een leuke situatie. Toen ik vroeg hoe het voor haar kinderen is om Engels te leren, zei ze dat ik dat maar aan de teachers moest vragen, want dat wist ze niet. Dit vertelde ik aan Cecilia, en die zei ‘that's real life, that's Africa!' Verder heb ik ook heel gemotiveerde en betrokken ouders geïnterviewd, het is heel leuk om te doen.

Op de Free Pentecostal basisschool heb ik nog een paar lessen geobserveerd. Deze klassen zijn nog groter dan op de Goflames, vaak wel meer dan zestig kinderen. De leerkracht liet een paar kinderen in een bank opschuiven, daar kon ik gaan zitten. Ik kon me dus letterlijk goed verplaatsen in de positie van die leerlingen! Een bank die wiebelt als de anderen bewegen, een smalle tafel, je schouders een beetje intrekken of schuin gaan zitten, en als je naast je kijkt, een zee van kinderhoofdjes;) Als je pech hebt, zie je niet goed wat er op het bord staat, omdat het ‘blackboard' niet altijd helemaal black meer is;) het was leuk om mee te maken! Ze gingen rijtjes stampen van woorden in de tegenwoordige - en verleden tijd. Daar moesten ze ook zinnen bij noemen waar het woord in voorkwam. De meeste kinderen waren heel gemotiveerd en wilden allemaal graag het antwoord noemen. Aan het eind van de les was er een soort test. Dus de kinderen scheurden allemaal een blaadje uit hun schrift en schreven op wat de leerkracht noemde. Na de les ging ik dat samen met de leerkracht nakijken. Best leuk om te zien hoe ze dat doen; wat voor soort fouten ze maken en wat een enorm niveauverschil er in de klas is. Een kind heeft gewoon geen een Engels woord opgeschreven, misschien was het een stamtaal, maar ik kon er geen wijs uit worden;) Anderen hebben het weer gewoon foutloos gedaan. Het lesgeven is hier echt moeilijk, van 60 kinderen kun je niet iedereen controleren en op niveau helpen. Maar die verschillen zijn voor ons juist weer heel goed om mee te maken.

We zijn net terug van Bureh beach, daar zijn we vrijdag tot zaterdag geweest. Het was geweldig! Maar dat verhaal komt de volgende keer;) Het was in ieder geval weer heel fijn om zo het weekend te kunnen vieren;)

Groetjes allemaal!

Liefs,

Annemijn

More Experiences

Ha trouwe lezers;)

Waar zal ik deze keer beginnen met vertelen?Bij die keer dat we twee lekke banden hadden doordat onze driver wilde inhalen via een blok steen (foto) en we daardoor pas om elf uur op school aankwamen? OF van die keer dat we even over het dichtstbijzijnde strand wilden lopen om uit te waaien, maar onderweg steeds achtervolgd werden door of jongens die hun nummer wilden geven, of door honden waarbij wij gelijk het woord *rabius!* bedenken, die ziekte waar we niet voor ingeent zijn;) Voor die beide achtervolgers hebben we trouwens wel een goede methode ontdekt: door het water lopen! Honden willen niet graag nat worden, en jongens zijn bang dat hun schoenen worden aangetast door het zeewater :P

Maar laat ik na die Banana-Island-weblog maar iets over de scholen vertellen, oor jullie beginnen te denken dat we hier alleen maar stranden bezoeken;)
We hebben weer een paar lessen gegeven, weer erg leuk; we krijgen er echt energie van!
We hebben tijdens onze lessen gemerkt dat de kinderen het wel heel lastig vinden om iets zelf iets te bedenken, wat we in Nederland best gewend zijn om te vragen. Vaak moet de leerkracht ook iets verduidelijken, of onze instructie vertalen naar het Krio, omdat het Engels van veel kinderen toch niet zo goed is (of ligt het aan ons niet - Afrikaanse accent in het Engels? ;)) Verder hebben we nog een vakoverstijgende les gegeven in groep 6: CPA (Creative Practical Arts) samen met Handwriting. Ik had namelijk zo'n CPA- les eerst geobserveerd, en was nogal verbaasd. Het ging over lijnen. (Teacher: ‘this lessen we talk about?' Klas: ‘lines!' ‘About?' ‘Lines!'. Het werd een soort inventarisatie van de verschillende lijnen die er waren. Ze noemde een lijn (bijv. golflijn), liet het woord spellen en schreef het op het bord met de lijn erachter. Zo gingen ze door ongeveer 10 soorten. Klassikaal spellen ze en aan het eind kopiëren ze wat op het bord staat, in hun schrift. Ik was dus in eerste instantie verbaasd over de theoretische inslag van dit creatieve vak. Maar als je de klas rondkijkt, zie je ook dat ze niet veel keus hebben. Voor onze lessen zijn wij altijd al blij als elk kind een pen of potlood heeft, dat is lang niet altijd zo. Ze hebben wel schriften, maar bijna geen boeken. En ze zitten met z'n drieën of vieren aan een stuk tafel waar in Nederland twee kinderen op werken. Dat tekent natuurlijk ook niet echt lekker. Ze hebben ook bijna geen losse papieren. Dus alles bij elkaar is het wel te begrijpen dat het onderwijs hier is zoals het is, het is gewoon niet te vergelijken met het onderwijs in Nederland.
Maar wij gingen dus die twee vakken combineren; schrijven en tekenen. We lieten de kinderen hun initialen groot schrijven op een blaadje, en vervolgens de letters en het papier versieren met de lijnen die ze de vorige les geleerd hadden. Die wisten ze zo stuk voor stuk weer op te noemen, dus dat zat er wel goed in. Ze deden het heel leuk, het was geweldig om ze zo bezig te zien! Ik vond het zelf vooral leuk omdat ze die theoretische kennis nu allemaal toepasten in hun tekening;)

We hebben ook nog een muziekles gegeven, we konden het niet laten;) Groep 5 deze keer, echt overenthousiaste kinderen! Eerst wilden we natuurlijk wat liedjes van hun eigen repertoire horen, en dat deden ze vol overgave. Automatisch komen er dan ook voorzangertjes, waarna de hele klas weer invalt, typisch Afrikaans dus;) Halverwege het liedje riep de leraar: ‘dance!' tussendoor, en gelijk was alles aan het swingen en trommelen op de tafels, met liniaals, handen en flessen, compleet passende ritmes. Dat was natuurlijk weer enorm genieten. En toen moest onze muziekles nog beginnen. We leerden het liedje ‘doepdoep' aan, makkelijk qua tekst;) Wel wat anders dan hun liedjes, maar met deze kids kan alles. We wilden het eerst goed voorzingen, maar ze wilden het liefst gelijk meezingen. We lieten hen met hun hand meemeten met de melodie, en aanwijzen welke melodische bouwstenen bij welk fragment hoorde. Nee, niet door middel van een PowerPoint op het digibord of op uitgeprinte A3 - vellen, maar getekend op de achterkant van het Driestar - schrijfblok;)
En het ging goed! Ze wezen het goed aan en het meemeten werd een cool spel waarbij ze hun hele lichaam inzetten. Deze les gaf dus echt weer een kick.

's Middags had groep 8 dansles buiten (foto). Dat was ook mooi om te zien, achter elkaar, met grasrokjes aan, zingen en bewegen, onder begeleiding van twee drummers. Een leraar zag me staan, ‘so you are enjoying the African culture?' ‘Sure!' zei ik natuurlijk;) Ondertussen waren er 4 peuters aan m'n hand komen staan (foto), allemaal aan een vinger;) Ze kunnen dan ook echt zo verbijsterd naar m'n hand kijken, van ‘die is echt!' Dat blijft grappig;)
We kunnen dus zeggen dat we het hier echt naar ons zin hebben! De mensen zijn echt heel gezellig, dat maakt het zo leuk;) Morgen gaan we weer naar de scholen toe, om verder aan ons onderzoek te werken. Vrijdag gaan we waarschijnlijk Eefje ontmoeten in Freetown, zij is nu in Sierra Leone om leraren een cursus te geven. Dus dat gaat leuk worden! En daarna.. gaan we bedenken aan welk strand we dit keer ons weekend gaan vieren;)

Hartelijke groetjes,

Yema

(= de Shabroo - stamnaam, Cecilia heeft me hernoemd;))

Banana Islands

Hello webloglezers!

Voordat ik wegging, noemden veel mensen mijn verblijf hier een vakantie. Natuurlijk reageerde ik dan altijd corrigerenddat het een onderzoek was. Maar dit afgelopen weekend leek toch aardig op een minivakantie;-) Na een hete werkweek op de scholen waren we toe aan iets anders. Via de contacten van Stephanie wisten we dat Banana Island erg mooi moest zijn. Dus onze driver Mohammed bracht ons naar Kent , daar lag een vissersbootje klaar die ons naar het eiland zou brengen. Het was nogal bewolkt en de golven waren heel hoog, dus onze boot ging met de voorkant omhoog, om vervolgens weer op de golven te vallen. Eerst vonden we het heel eng omdat de boot nogal wiebelde, maar de jongens die ons daar brachten, stonden gewoon rechtop in de boot en op een gegeven moment begonnen we het gaaf te vinden, ook als er telkens een golf naar binnen kwam, het was echt leuk! Na 3 kwartier waren we op het eiland, daar brachten ze ons door de bush langs de verschillende hutjes waar we uit konden kiezen om te slapen. We kozen een family room, dus met z’n vieren op een kamer. Verder stelde het guesthouse niet veel voor (een kamer met 2 grote bedden en 2 klamboes) maar we konden ons er prima redden;) De man die dit project voor toerisme had opgezet, Greg, is een Griek, hij woont hier 3kwart van elk jaar en stuurt de mensen hier aan. Hij vertelde wat er allemaal te doen was op het eiland; we kozen voor varen en snorkelen. Dat was gaaf! Greg was eigenlijk van plan om te gaan vissen voor het diner, dus hij vroeg of we het erg vonden als hij ging vissen ondertussen. Dat vonden we natuurlijk geen probleem, maar we wisten niet dat we gelijk een hengel in onze handen zouden krijgen! We gingen varen met de hengel achter ons aan, en na een kwartier was het raak. Maar in plaats van dat Greg de hengel overnam, begon hij aan te moedigen en instructies geven hoe ik de hengel moest binnen halen. Uiteindelijk kwam er een pomfish boven water, met zilvergrijs en blauw. Dus wij waren zelf nogal verbijsterd dat wij dat binnen gehaald hadden. Een nieuwe ervaring voor ons dus, om het zo maar eens te zeggen;) Ongeveer 10 minuten later ving Jorine een makreel, ons diner was binnen. Maar omdat de staf ook nog moest eten, wilde Greg nog even doorgaan. Hij ging ook snorkelen, gewapend met een soort geweer. Onder water schoot hij dan de vissen met een soort haak. Heel apart om te zien, maar wel effectief;) We kwamen op de plek waar we konden snorkelen. Leuk om ineens oog in oog te staan met die vissen met alle denkbare kleuren, dat was echt mooi! De terugweg was ook een belevenis op zich. We zagen een dolfijn half boven water komen. Dus we waren al helemaal verbaasd dat we die zagen. Maar het bleef niet bij een; er kwamen er steeds meer, ze waren samen op een groep vissen aan het jagen. Dus ze kwamen heel vaak boven water met sprongen, heel gaaf om te zien. Als een vis voor dolfijnen op de vlucht is, springt die ook sprongen uit het water, en daarachter die dolfijn. Een keer kwam zo’n vis regelrecht op onze boot af, dus Greg zei dat ze onze boot om zouden kunnen gooien als we hen zouden storen! Dat was een leuke spanning;) Hij had dit gebeuren nog nooit gezien zei hij, terwijl hij hier al 5 jaar woont. Het was dus echt een zeldzaamheid wat we meemaakten; echt amazing! Even later lagen de vissen op ons bord, echt leuk om te eten wat je zelf gevangen hebt;) We sliepen geweldig in onze hut, ondanks een paar onderbrekingen waarbij je dan direct klaarwakker bent door al die geluiden in het bos;) De volgende dag zijn we gaan zwemmen en zonnen, zwemmen en zonnen, en huiswaarts gegaan. In dat laatste zullen we ons de volgende keer toch moeten inperken, want thuisgekomen ontdekten we allemaal een soort verkleuring die we liever in een andere tint hadden willen zien;) Maar we zijn nog nooit eerder verbrand, dus ook dit moeten we door trial en error leren. Nu kunnen we er in ieder geval weer even tegenaan in de nieuwe week!

Warm greetings from Sierra Leone!

Afrikaanse scholen

Hallo allemaal!

Voordat ik begin moet ik eerst even iedereen bedanken voor die leuke reacties! Echt leuk om weer iets van de thuisomgeving te horen :-)

Deze week zijn we begonnen met ons onderzoek, en met lessen geven op de Goflame mission school in Grafton. De lessen waren enorm leuk. We hadden hiervoor al wat geobserveerd, dus we wisten ongeveer wat ze gewend zijn. Maar dan is het nog lastig om je les daarop aan te passen. Bij rekenen bijvoorbeeld, wilden we een kind zelf het getal laten bedenken (om in echte sprongen door de klas te laten raden) maar toen ging leerkracht het eerst voor te doen, daarna mocht het kind het doen. Sja, dat was niet echt onze bedoeling;) Maar verder hadden de kinderen veel lol en vooral de teacher himself vond het heel leuk om een nieuwe manier te leren en wilde ons lesplan hebben : )
Daarna gingen we een muziekles geven in grade 6; groep acht. Het werd het liedje ‘singing alltogether'. Eerst wilden we hen natuurlijk horen zingen, ze kozen ‘give me oil in my lamp'. Dat zingen ze ook iedere ochtend als ze na de morning devotion met de hele school buiten, naar de klassen lopen. Ze herhalen het automatisch, dus ze blijven gewoon doorzingen : ) Maar na 4 keer hebben we toch maar een soort eindteken gegeven. Het aanleren ging snel, sowieso het ritme overnemen ging probleemloos, en na een paar keer hadden ze het echt onder de knie! Op een paar hardnekkige Afrikaanse variaties na, maar dat lieten we maar zo, zonder SLB achter in de klas. Het was gewoon gaaf om dit te doen, met 54 donkerbruine ogen totaal op je gefocust. En dan hoe enthousiast ze zingen en klappen en bewegingen direct overnemen (na een keer heen en weer onzerzijds was de hele klas in beweging), dat geeft echt een kick! Ze reageren direct op alles wat je via een teken laat doen, het is duidelijk dat ze dit gewend zijn: -) Een hele ervaring, en dit is niet de laatste muziekles die we gegeven hebben, dat is zeker.

Dat was de ochtend. Dus helemaal opgeladen stapten we weer in de auto van Mohammed, die zou ons naar de secondary school brengen, voor een paar eerste gesprekken voor Lydia's onderzoek over getraumatiseerde kinderen na de burgeroorlog. De directeur had er drie geregeld en ze kwamen ook allemaal achter elkaar, dat was echt heftig. Je kunt de gruwelijkste verhalen lezen en het heel erg vinden, maar dan hoeft het je niet eens persoonlijk te raken. Dit was een ander geval. Het waren achttien - jarigen, echt leuke types. Het was gewoon zo duidelijk te zien dat ze toch nog erg veel moeite hadden om deze verhalen op te halen. Eerst hadden we natuurlijk uitgebreid gevraagd of ze het echt niet erg vonden om over te vertellen, e.d. Maar dan zie je hoe diep het zit, ze hebben het als 5jarige meegemaakt, maar ze wisten het allemaal nog haarfijn te vertellen. Dat ze de rebellen zagen aankomen, gezien dat hun ouders vermoord werden en hun hele familie, en vervolgens de bush ingevlucht met een paar anderen. Daar vonden de vluchtelingen elkaar en samen trokken ze van plek naar plek, want de rebellen achtervolgden hen. Dat is in het kort de hoofdlijn van de verhalen. Dat was niet easy om aan te horen! Echt moeilijk voor te stellen. Ook als je hoort hoe ze nu leven. De een woont bij een tante, maar die heeft zelf ook veel kinderen en dus weinig geld. Hij wilde graag advocaat of rechter worden, maar door te weinig geld moet hij gewoon na deze school gaan werken. Ze hebben allemaal hoge doelen, maar er is bijna nooit geld om hen door te laten leren.
Dat was dus weer een indrukwekkende dag. Omdat we daarna gewoon even ‘weg' wilden, zijn we 's avonds naar Lumley beach gegaan om wat te drinken. Dat is de perfecte plek om af te koelen! : ) De heenweg gingen we met openbaar vervoer, dit keer de taxi. We hadden daar geluk mee want die busjes zitten altijd bomvol, zo'n 5 mensen per vierkante meter en dan is er ook altijd nog plek op het dak of op de trekhaak: ) Dus we stapten met z'n vieren in de taxi, die daarna vol zat, dachten wij. Maar de chauffeur dacht er anders over, er konden er nog makkelijk 2 bij. Een schoof naast Jorine, voorin. Hij was kleiner dan haar, dus keek hij omhoog toen Jorine hem begroette met een gemoedelijk ‘how are you?' Dat was gewoon een mooi gezicht, vanaf de achterbank;) We kwamen veilig en wel aan op onze eindbestemming, en kwamen weer helemaal bij, met de oceaan naast ons!

Vandaag hebben we weer twee lessen gegeven: een tekenles in groep 6 en een muziekles in groep 7. Het was weer erg leuk om les te geven, in deze omgeving, in deze klaslokalen, met deze kinderen en deze omstandigheden. Gewoon omdat het zo totaal anders is dan in Nederland;) De tekenles was leuk, hoewel de meesten het heel moeilijk vonden om ook een briefje te schrijven aan diegene die ze getekend hadden. Maar de resultaten waren leuk! De muziekles in groep 7 was ook weer erg leuk, net zoiets als in groep 8. We leerden hen ‘I like the flowers' aan. Zij kenden het lied ook heel snel en wisten van geen ophouden. Ook de rest van de dag gonsde dit liedje door de school;) Wat voor ons wel een aparte gewaarwording was, was dat de leraar de klas tot stilte maande in het begin door te zeggen dat wij veel verder ontwikkeld waren en dat ze daarom goed naar ons moesten luisteren, omdat ze anders altijd maar in dezelfde positie blijven. Ze kijken wel enorm op tegen ons, dat blijft apart! Verder vond hij het ook een heel leuk liedje en deed net zo hard mee als de kinderen, hij liet hun de steekwoorden die we op het bord hadden gezet, in hun schrift overnemen, zodat ze het zouden onthouden : )
's Middags gingen we weer naar de secondary school. We daalden net de trap af, op weg naar de staffroom, toen we weer tegen iets heftigs aanliepen. De leraar die we de dag daarvoor nog hadden geïnterviewd, was net een meisje aan het straffen, en wel met een stok / tak. Er stonden een paar omheen, en die zagen ons aankomen. Toen de leraar ons zag, schrok hij zich volgens mij wezenloos. Net als wij overigens. Hij stopte in ieder geval gelijk en mompelde wat, schudde ons een mat handje en wij liepen snel door. Het is hier een gangbare methode, want even later kwam er ook al een leraar met zo'n stick de lerarenkamer binnen, want de leerlingen hier waren koppig en op die manier leerden ze het af. Oke...
Verder hebben Lydia en ik wel nog voor ons onderzoek vruchtbare interviews af kunnen nemen, dus dat was wel weer fijn. Ik sprak voor mijn onderzoek zelfs een meisje die vertelde dat ze eerst geen Engels wilde spreken op de basisschool, totdat ze haar een keer sloegen om die reden. Sindsdien is ze Engels gaan praten en daar was ze nog best blij mee ook. Sja. Dat zijn dus verschillen waar we onder andere mee te maken hebben hierJ In ieder geval is het leven hier nooit saai.
Maar dat wisten jullie al:-)

Succes met de kou in Nederland & groetjes uit Salone!

Annemijn