Hallo allemaal!

Weer een berichtje met een paar van onze belevenissen in Freetown!
Door het rode zand, springen via steenrotsen, lopen over het grind, door de modder, door het water, over een stukje vuilnisbelt, bukken onder een paar lijnen met wasgoed door, weer lopen tussen de struiken en onder de palmbomen door, over het water, weer over de stenen en we waren er.
Nee, dit was geen fragment uit ‘wij gaan op berenjacht', maar wij gingen naar de klerenmaker. De vuilnisbak met allemaal felgekleurde stukken stof gaf ons het bewijs dat we op het goede adres waren. Daar werden we op onze vrije dag heen gestuurd door Cecilia, om ons op te laten meten voor een jurk voor zondag. Ja, want zondag is de dag van alle jarigen van Juli - December. Haha, de halve kerk dus. En als je zo gelukkig bent om in dit half jaar geboren te zijn, dan moet je volgende week zondag allemaal dezelfde stof dragen, lichtblauw met het logo van de Charles Davies Church erop. Dus wij moesten er ook aan geloven, aangezien we een maand geleden als (zij het tijdelijke) nieuwe leden van de kerk geïntroduceerd zijn. We hebben dus kennis gemaakt met de tailor. (Ja een echte, met een meetlint om z'n nek en overal in de kamer felle kleuren stof. Hij gaf ons drie gescheurde posters met allerlei modellen om tussen te kiezen. We kozen uiteindelijk iets wat niet echt een jurk is, boven en onder is los maar wel dezelfde stof. Onze maten werden opgemeten en nu is het wachten op het resultaat! Haha. Het wordt echt zo'n Afrikaans model. Kijken of ons blanken dat ook staat.
Daarna gingen we naar Freetown om Eefje nog even te zien, voor ze het land ging verlaten. Dat was erg leuk! Dus nu kan ze voor ons thuisfront over ons een gezondheidsverklaring geven, Cecilia zorgt goed voor ons;)

Vrijdag was Lydia jarig, er is in totaal 5 keer door verschillende groepen voor haar gezongen, compleet met muziekinstrumenten en gebeden. We zijn de halve stad doorgereden voor een taart (want wat is nu een verjaardag zonder taart?) en om 8 uur 's avonds was het zover, we vierden de verjaardag (en ons avondeten) met taart; het plaatje was compleet.

Onderweg blijven we ook nog steeds nieuwe dingen zien. En als je bedenkt hoeveel we per dag in de auto zitten (3 uur naar de scholen, 2 uur terug) dan is dat best bijzonder. Het vervoer is bijvoorbeeld vermakelijk om te zien. De busjes die hier rondrijden, zitten altijd stampvol. Want de chauffeur wil natuurlijk altijd zoveel mogelijk geld met een ritje verdienen. Dan zijn er ook nog altijd mensen die geen geld hebben om vervoer te betalen, dus meeliften op een andere manier, op het dak, of op de trekhaak, of op de deurklink. En ik heb er nog nooit een zien vallen;)
Die busjes zijn ook interessant vanwege de teksten op de voor- en achterkant; zoals ‘God is good', ‘have faith in God', ‘only God is perfect', ‘the good Shepherd tours', ‘John 3:16'; ‘Jesus is the answer', ‘the blood of Jesus', etc. Maar ook gewone kreten zoals ‘take your time', ‘to be a man is not easy', die ook weer erg leuk zijn. Christenen en moslims gaan hier goed samen, dus er rijden ook veel moslim busjes rond met teksten zoals ‘Allah is great'. Dus als wij in zo'n busje stappen, vinden wij het natuurlijk wel leuk om te zien welke tekst er op staat, maar voor de mensen hier maakt dat niks uit;)

Deze week heb ik ook nog een paar interviews met ouders gehouden. Dat is ook een belevenis op zich. De meeste ouders kunnen niet lezen of schrijven, en dus ook heel vaak geen Engels. Dan moet er een vertaler bij komen. Op de secondary school zei de directeur dat ik wel een van de vrouwen die eten verkochten in de pauze, kon interviewen. Hij vroeg het nog even aan haar, maar natuurlijk kon dat, ik kon naast haar gaan zitten. Het enige probleem was dat ze geen Engels kon. Daarom plukte de directeur nog een 6^e jaars uit de buurt die wel even kon vertalen. Deze vrouw had kinderen op de secondary school, maar er liepen ook nog een heel aantal peuters rond. Ze zat haar baby zat te voeden, hield ondertussen haar peuterkroost in ondergoed en rijstmonden in de gaten, en verkocht haar spullen. Dat was wel een leuke situatie. Toen ik vroeg hoe het voor haar kinderen is om Engels te leren, zei ze dat ik dat maar aan de teachers moest vragen, want dat wist ze niet. Dit vertelde ik aan Cecilia, en die zei ‘that's real life, that's Africa!' Verder heb ik ook heel gemotiveerde en betrokken ouders geïnterviewd, het is heel leuk om te doen.

Op de Free Pentecostal basisschool heb ik nog een paar lessen geobserveerd. Deze klassen zijn nog groter dan op de Goflames, vaak wel meer dan zestig kinderen. De leerkracht liet een paar kinderen in een bank opschuiven, daar kon ik gaan zitten. Ik kon me dus letterlijk goed verplaatsen in de positie van die leerlingen! Een bank die wiebelt als de anderen bewegen, een smalle tafel, je schouders een beetje intrekken of schuin gaan zitten, en als je naast je kijkt, een zee van kinderhoofdjes;) Als je pech hebt, zie je niet goed wat er op het bord staat, omdat het ‘blackboard' niet altijd helemaal black meer is;) het was leuk om mee te maken! Ze gingen rijtjes stampen van woorden in de tegenwoordige - en verleden tijd. Daar moesten ze ook zinnen bij noemen waar het woord in voorkwam. De meeste kinderen waren heel gemotiveerd en wilden allemaal graag het antwoord noemen. Aan het eind van de les was er een soort test. Dus de kinderen scheurden allemaal een blaadje uit hun schrift en schreven op wat de leerkracht noemde. Na de les ging ik dat samen met de leerkracht nakijken. Best leuk om te zien hoe ze dat doen; wat voor soort fouten ze maken en wat een enorm niveauverschil er in de klas is. Een kind heeft gewoon geen een Engels woord opgeschreven, misschien was het een stamtaal, maar ik kon er geen wijs uit worden;) Anderen hebben het weer gewoon foutloos gedaan. Het lesgeven is hier echt moeilijk, van 60 kinderen kun je niet iedereen controleren en op niveau helpen. Maar die verschillen zijn voor ons juist weer heel goed om mee te maken.

We zijn net terug van Bureh beach, daar zijn we vrijdag tot zaterdag geweest. Het was geweldig! Maar dat verhaal komt de volgende keer;) Het was in ieder geval weer heel fijn om zo het weekend te kunnen vieren;)

Groetjes allemaal!

Liefs,

Annemijn