A Happy New Year! Ah tell God tenky for my life - oh! Tell God tenky mi nor die - oh!
Dat zeggen en zingen de mensen hier met de jaarwisseling;)

Na een halve maand niets te schrijven, zal ik eindelijk weer eens iets laten horen van onze belevenissen hier. Eigenlijk is het teveel om netjes in een weblog te stoppen, maar ik ga het proberen;)
Eerst de kerstdagen. Die waren echt totaal anders dan thuis! In Nederland wordt het veel uitbundiger gevierd dan hier. Maar als je over de straat rijdt, zie je dat het voor veel mensen ook helemaal geen kerstfeest is; ze lopen gewoon in hun eigen versleten kleren en doen gewoon wat ze elke dag doen: proberen hun spullen te verkopen op de straat. We zijn naar de kerk gegaan en daar was het wel echt kerst; we zongen kerstliederen (maar dan met een Afrikaans tintje natuurlijk;) en de preek ging over het licht dat opkwam, dat schijnt op ons en aan ons de opdracht om het te reflecteren om ons heen. Na afloop hebben we nog de halve kerk de hand geschud en ‘merry christmas' gewenst, heel gezellig. Thuis gingen we koken, we hadden beloofd dat we ‘Dutch food' zouden maken, zodat ze dat konden proeven. Na lang wikken en wegen in de enige supermarkt die binnen ons bereik ligt, besloten we soep te maken, daarna wraps en als achteraf cake, want echt zuivelproducten hebben ze hier niet echt;) Iedereen wilde alles proeven, en een enkeling vond het lekker maar de anderen likten er even aan en legden het toen weer terug; ‘I am oke'. Haha ze zijn hier wel eerlijk. De cake viel wel in de smaak, hoewel ze het wel heel veel suiker vonden :p
De tweede kerstdag was ook niet echt een dag die heel anders was dan gewoonlijk, behalve dat er veel mensen op het strand waren (foto 1) en er ‘dancing Devils' actief waren in Freetown (foto 2, 3) In Freetown is het geen religie, het is niet meer dan een traditionele gewoonte voor op de feestdagen. Maar in de afgelegen gebieden leeft het (animisme) nog wel. De devils met hun hele gevolg mensen die zingen en dansen met muziekinstrumenten (foto 4), kwamen zelfs vlak voor ons huis, zodat we ze goed op de foto konden zetten;) Het was echt leuk om mee te maken.

De volgende dag begon onze reis door het noorden!
Als vervoersmiddel heb je de keuze tussen een poda-poda (busje, foto ) of achterop een okada (motor). In het noorden zijn de wegen niet goed, dus moet je wel voor de motor kiezen. Maar de eerste helft van de reis ging best goed, we konden in een busje. Heel comfortabel gaat dat niet met z'n 20en in een busje voor 10 personen, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. In Makeni haalde Dauda ons op, die zou met ons meereizen zodat hij wat dingen voor ons kon regelen en gewoon omdat het wel goed is om iemand die bekend is met de omgeving mee te hebben. Zijn tante regelde voor ons een poda-poda naar Kamakwie, een dorpje in het noorden. Na een tijdje onderhandelen kreeg ze het voor elkaar; er moesten er wel drie jongens letterlijk het dak op, bovenop de bagage, maar ze wilden perse dat wij mee konden. Toch wel fijn;) Na een hobbelrit van 4,5 uur gemiddeld 20 km / uur rijden, zitten op een houten plankje met een zieke man achter ons die met z'n magere knie in onze rug dit prikte, kwamen we aan in Kamakwie. De tocht was dus niet heel relaxed, maar de omgeving maakte het weer goed; we reden over de weg tussen metershoog gras, palmbomen, struiken, en ineens zie je, voor je gevoel in ‘the middle of nowhere', levendige dorpjes opduiken. Dat blijft heel boeiend om te zien. (Foto's 5, 6)
In Kamakwie werden we naar het huis van de tante van Dauda gebracht, waar we 's nachts konden slapen. Ze waren heel erg gastvrij en vonden het een eer om ‘strangers' in hun huis te ontvangen. Het was een hele grote familie, maar ze hadden speciaal voor ons een kamer vrij gemaakt en alles klaargezet voor ons.
De volgende dag stonden de motorrijders al klaar om ons naar het Outamba National Park te brengen; een natuurgebied /wildlife park naast een rivier. De rit er naartoe was ook al een belevenis, dwars door de bush. Halverwege moesten we een stukje rivier oversteken met de pond. Dit was meer een vlot van houten planken, maar het hield ons zowaar. Aangekomen in het park moesten we ons eerst omkleden van de gids; tegen de insecten moesten we lange pijpen en mouwen dragen. En we hadden onze spijkerbroeken thuis gelaten, dus moesten we in onze pyjamabroeken verder;) (foto 7) Eerst maakten we een kanotocht over de rivier van drie uur, waar we onderweg nijlpaarden zagen. Aan de overkant legden we de boot stil, zodat we ze goed konden zien. Heel mooi, het was een hele familie;) (Foto 8, 9) Daarna maakten we een wandeling door het oerwoud met een gids. Het heette officieel een olifantentocht, maar in deze tijd van het jaar waren ze niet op deze plek. Het was wel een leuke ervaring om dwars door het oerwoud te lopen, achter een gids aan met een groot mes in z'n hand;) En we zagen wel de plek waar olifanten hadden gegeten, en hun weg hadden gebaand dwars door de struiken, toch wel een leuk idee zo.
De overnachting was deze keer in een hutje in dit park. Wij sliepen met z'n drieën in een hutje voor twee personen. Dus net als in het tentje op Bureh-beach hebben we het matras op de grond in de breedte gelegd en ons muskietennet aan het rieten dak geknoopt (foto 10, 11). En het ging prima! Het was wel heel erg koud 's nachts, waar we toch niet op berekend waren (we zijn toch in Afrika?;)), de wc was een gat in de grond met grasmatjes eromheen en de douche mochten we erbij denken, maar we hebben het allemaal gered, het is leuk om survival skills op te doen;)

Donderdag wilden we naar een andere kant van het noorden reizen. Daarvoor moesten we eerst weer terug, omdat er geen echte weg is die regelrecht gaat. Het was dus meer een reisdagje, maar dat wil niet zeggen dat we er minder beleefd hebben;) We werden wakker met oerwoudgeluiden en een kampvuur. De motorrijders stonden klaar om ons weer de bewoonde wereld in te nemen. Halverwege de rit kwamen we erachter dat een van de drivers op de heenweg een ongeluk had gehad; aan de zijkant van z'n onderbeen zat een grote wond, en die jongen was best mager dus je zag het bot zitten. Gelukkig hadden we een paar verbandspullen bij ons, dus ik heb zijn been verbonden; waarschijnlijk niet exact volgens de EHBO-regels, maar het hield in ieder geval wel stof, zand, takken en modder tegen van de weg. We hebben hem op het hart gedrukt naar de dokter te gaan, we hopen dat hij het gedaan heeft want het zag er best heftig uit.
Verder kwamen we veilig aan in Kamakwie. Het busje wat we daar namen, was helemaal gezellig. In Nederland zou het een busje zijn voor ongeveer tien personen, maar zo niet in Afrika. Er moeten namelijk meer mensen die kant op. Er zaten 21 volwassenen in, 7 koffers, 2 kleine kinderen op schoot, 3 kippen en 4 zakken rijst onder de banken. Dus hier was het ook lekker warm. Halverwege de rit stonden we ineens stil, de motor was kapot dus iedereen moest eruit. Gelukkig was het bij een dorpje. Die mensen waren helemaal verbaasd toen ze 1, 2, zelfs 3 white girls uit het busje zagen kruipen. Ze kwamen allemaal om ons heen staan en wilden graag met ons op de foto;) (12) We liepen nog even het dorpje in (foto 13) en zagen daar een vrouw die een mat aan het weven was, heel leuk om te zien (foto 14). Dus dat wachten was helemaal niet zo erg. We wisten alleen nog niet of we in Bumbuna wel konden overnachten. Zelfs Cecilia had daar geen contacten, ze zei dat we het daar wel aan de chief konden vragen. Omdat elke poda - poda een tekst voorop heeft staan, waren we wel benieuwd wat er op die van ‘ons' zou staan. Er stond op: ‘I hope to God' (foto 16) Daar waren we natuurlijk wel blij mee;) En het was ook niet voor niets, want na twee uur konden we weer verder rijden, de poda-poda was weer gemaakt. J
In Bumbuna zat het ook allemaal mee, we vonden een leuk gasthuis en de volgende dag konden we daar de watervallen bekijken, heel mooi, weer een andere kant van Afrika. (foto Dit was ook het eerste dorpje waar we een paar lantaarnpalen zagen. Door de watervallen kunnen ze stroom opwekken, dus alle elektriciteit komt bij Bumbuna vandaan. Hierna gingen we weer naar huis, het was geweldig.

De volgende dag was het oudejaarsdag. We hadden er in eerste instantie niet zoveel gevoel bij, totdat we oliebollen gingen bakken! Dat was erg leuk, mixen met twee vorken enzo;) (foto 22, 23) Maar het werkte en iedereen vond het lekker. Om tien uur ‘s avonds begon de kerk, en vlak voor twaalf uur bad iedereen voor het nieuwe jaar, heel mooi om zo het nieuwe jaar in te gaan. Om twaalf uur begonnen ze dus te zingen en handen te schudden met: A Happy New Year! Ah tell God tenky for my life - oh! Tell God tenky mi nor die - oh! (Foto 24) Heel erg leuk en bijzonder om een keer oud en nieuw op deze manier mee te maken!
Dus, allemaal een heel happy new year! En, zoals de pastor in de kerk zei:
‘may God's grace be enough for you this coming year'.

Liefs van Annemijn