Hallo allemaal!

Eerst wil ik tenki ya zeggen voor alle leuke reacties op mijn weblog;) Heel erg leuk om te lezen!
De afgelopen week zat ook weer vol nieuwe dingen. Ik ben nog een dag naar school geweest om wat vervolginterviews af te nemen, voor extra informatie. Het was weer heel gezellig om na een tijd (we waren de afgelopen weken op een andere school voor ons onderzoek) weer op de Goflames te zijn. Ik liep langs een paar lokalen, en na een tijdje kwam een leerkracht naar me toe. De kinderen hadden me gesignaleerd en wilden weer het liedje zingen dat we hen toen aangeleerd hebben, groep 5. Ze kenden het nog heel goed en hadden er weer ontzettend veel plezier in, net als ik;)
Ik heb ook nog een paar ouders geïnterviewd, dat blijft bijzonder. Voor een vader was de grootste motivatie om zijn kinderen naar school te sturen, dat ze later voor hem konden zorgen. Want nu doet hij iets met kolen hakken, en hij weet dat hij dat niet altijd vol kan houden. Een moeder heeft een dochter van veertien jaar thuis rondlopen, die is dit jaar nog niet naar school geweest. Ze deed het heel goed op school, maar nu is er geen geld meer om de schoolkosten te betalen. De jongste kinderen gaan wel naar de basisschool. Als er weer geld is, kan ze misschien haar dochter ook weer naar school sturen. We werden ook nog uitgenodigd voor de kerstviering van vrijdag. Dat was erg leuk en bijzonder om mee te maken. Eerst leek het erop dat we er niet konden komen. We moesten namelijk vanuit huis eerst naar de office van EFSL, om met een grotere auto naar Grafton te rijden. Op weg naar de stad stonden we al vast. Toen we eindelijk bij de office waren, bleek de auto die we nodig hadden, in de garage te zijn. We moesten dus met het openbaar vervoer, maar gelukkig ging Mohammed met ons mee om dat te regelen. Hij vond bestuurder met een leeg busje die ons een eind in de richting kon brengen, en toen we in de buurt waren, bracht hij ons helemaal bij de school, dat was dus ideaal. We waren er een uur later dan we verwacht werden, maar gelukkig was hun planning ook uitgelopen;) Dus het was precies op tijd. Iedereen, ouders en kinderen, zaten op schoolbanken die ze buiten gezet hadden, maar wij werden achter een tafel gezet, op stoelen, ‘that's too special' hebben we maar gezegd;) We konden zo wel alles goed zien. Eerst gingen ze met elkaar liedjes zingen en bidden. Daarna was er een toneelstukje met boodschap, en een groepje met traditionele dans. Er was ook een prijsuitreiking, voor de kinderen met de beste resultaten. Nu hebben wij daar een beetje andere gedachten over, om alleen naar het resultaat te kijken voor een prijs, en omdat sommige kinderen dat gewoon nooit kunnen halen, maar zij zien het als motivatie. Die prijsuitreiking lieten ze door ons doen, dat was leuk;)

Verder bestond ons weekend uit bruiloftsfeesten. De avonden dan;) De maand december zit altijd vol met bruiloften, en Cecilia wordt overal voor uitgenodigd, ook om God - parent te zijn. Dus neemt ze ons natuurlijk mee;) Het is leuk om mee te maken, iedere bruiloft is weer anders. Er was er een van een academic echtpaar, met toespraken van professoren. Een ander was weer heel Americaans ingericht, die vierden het buiten, met palmbomen en een zwembad in het midden. De derde was in een zaaltje van het stadium. Voor het feest is er eerst een receptie, het formele gedeelte. Daarbij wordt de chairman wordt geïntroduceerd, die alles aan elkaar praat; drie verschillende toasts worden uitgebracht met toespraakjes over de fine fine family enz., en aan het eind een slotgebed. Als de ene familie moslim is, en de andere familie christen, worden er twee slotgebeden gehouden. Daarna worden de cadeaus gegeven. Iedereen geeft iets voor in huis; dat kopen ze dus niet van tevoren. Na het formele gedeelte is er de party, die begint met eten (maar na 3 keer eten op een bruiloft doen we dat in het vervolg ook niet meer, we zijn er allemaal om de beurt ziek van geworden, omdat ze het eten 's ochtends al klaar maken en het dus de hele dag warm blijft. Inmiddels zijn we weer herstellende;)) en als het gezakt is, openen de bruid en bruidegom de dansvloer met het eerste nummer, daarna mag iedereen erbij komen. Wij doen tegenwoordig ook af en toe een poging, de mensen waarderen het als wij het proberen, ze vinden het zelfs raar als we het niet doen;) Maar we kunnen het lang niet zoals de mensen hier, zij kunnen echt alles tegelijk goed bewegen, dat zit hier helemaal in de cultuur. Zelfs peuters doen het al;) Maar door die feestjes oefenen we het steeds een beetje, van Cecilia mogen we het land niet uit voordat we properly kunnen dansen. Pas zei ze ‘you know how to dance', dus er is nog hoop;)

Op de terugweg van een party hebben we ook nog wat bijzonders beleefd. In de auto hebben we altijd de ramen open, omdat het anders te warm is. We reden bijna stapvoets, omdat de weg slecht was en er een paar mensen om de auto liepen. Rechts liep een jongen met een zaklamp, die af en toe in de auto scheen, aan de kant van Lydia. had haar tas op schoot liggen. Voelen jullie het aankomen? Ineens kwam er een arm naar binnen, die greep naar Lydia's tas. Ze had het van tevoren wel door dat hij vreemd deed, maar toch verwacht je niet dat zoiets echt gebeurd! Gelukkig had ze daardoor al wel haar tas vast en hij zat al om haar nek, dus die jongen was kansloos. Hij gaf het ook al snel op, of kwam dat door het gillen van Lydia en Jorine? ;) Toen hij wegrende, kwam er een auto naast ons rijden, ze hadden het zien gebeuren, als hij de tas had gepakt, waren ze achter hem aangereden. Zo waren we weer getuige van het slechte en het goede van de mens;) Vanaf nu doen we dus in ieder geval 's avonds onze deur op slot, ons raam half dicht en onze tas op de grond. Want vooral als je blank bent, heb je al meer kans op zoiets als dit. En omdat het december is, gebeuren er ook meer van dit soort dingen, omdat ze weten dat mensen dan meer geld op zak hebben. Maar het was wel een belevenis;)
Verder zien we hier vaker dat ze elkaar helpen onderweg. Dat is hier ook wel nodig in dit soort verkeer; ze hebben niet voor niets de uitspraak ‘man liv by men'. Cecilia hoeft maar een paar wanhopige trekken aan het stuur te geven tijdens het inparkeren, of ze krijgt wel twee begeleiders hierbij. ‘Go! Come...come...come.. to the right'. Verder gaat het communiceren en aanwijzingen geven met armgebaren hier heel makkelijk vanuit het open raam, of vanaf de okada, de motors. Dan waarschuwen ze elkaar, of gewoon om elkaar uitbundig te groeten, wat ook heel vaak gebeurt;) Zelfs de elfjarig Raynold (zoontje van Cecilia) waarschuwde vanuit het lage autoraampje een vrachtwagenchauffeur dat de motor lekt;) Zo gaat dat hier.

Donderdag hopen we te gaan reizen door het noorden. Dan zien we iets meer van de natuur, de cultuur en hopelijk ook het wildlife van hier;) Zaterdag gaan we terug, zodat we in ieder geval op tijd zijn voor de kerstdagen, want die willen natuurlijk voor geen goud missen!

Alvast hele fijne en gezegende kerstdagen toegewenst allemaal!

Liefs en groetjes,

Annemijn