Hallo allemaal!

Voordat ik begin moet ik eerst even iedereen bedanken voor die leuke reacties! Echt leuk om weer iets van de thuisomgeving te horen :-)

Deze week zijn we begonnen met ons onderzoek, en met lessen geven op de Goflame mission school in Grafton. De lessen waren enorm leuk. We hadden hiervoor al wat geobserveerd, dus we wisten ongeveer wat ze gewend zijn. Maar dan is het nog lastig om je les daarop aan te passen. Bij rekenen bijvoorbeeld, wilden we een kind zelf het getal laten bedenken (om in echte sprongen door de klas te laten raden) maar toen ging leerkracht het eerst voor te doen, daarna mocht het kind het doen. Sja, dat was niet echt onze bedoeling;) Maar verder hadden de kinderen veel lol en vooral de teacher himself vond het heel leuk om een nieuwe manier te leren en wilde ons lesplan hebben : )
Daarna gingen we een muziekles geven in grade 6; groep acht. Het werd het liedje ‘singing alltogether'. Eerst wilden we hen natuurlijk horen zingen, ze kozen ‘give me oil in my lamp'. Dat zingen ze ook iedere ochtend als ze na de morning devotion met de hele school buiten, naar de klassen lopen. Ze herhalen het automatisch, dus ze blijven gewoon doorzingen : ) Maar na 4 keer hebben we toch maar een soort eindteken gegeven. Het aanleren ging snel, sowieso het ritme overnemen ging probleemloos, en na een paar keer hadden ze het echt onder de knie! Op een paar hardnekkige Afrikaanse variaties na, maar dat lieten we maar zo, zonder SLB achter in de klas. Het was gewoon gaaf om dit te doen, met 54 donkerbruine ogen totaal op je gefocust. En dan hoe enthousiast ze zingen en klappen en bewegingen direct overnemen (na een keer heen en weer onzerzijds was de hele klas in beweging), dat geeft echt een kick! Ze reageren direct op alles wat je via een teken laat doen, het is duidelijk dat ze dit gewend zijn: -) Een hele ervaring, en dit is niet de laatste muziekles die we gegeven hebben, dat is zeker.

Dat was de ochtend. Dus helemaal opgeladen stapten we weer in de auto van Mohammed, die zou ons naar de secondary school brengen, voor een paar eerste gesprekken voor Lydia's onderzoek over getraumatiseerde kinderen na de burgeroorlog. De directeur had er drie geregeld en ze kwamen ook allemaal achter elkaar, dat was echt heftig. Je kunt de gruwelijkste verhalen lezen en het heel erg vinden, maar dan hoeft het je niet eens persoonlijk te raken. Dit was een ander geval. Het waren achttien - jarigen, echt leuke types. Het was gewoon zo duidelijk te zien dat ze toch nog erg veel moeite hadden om deze verhalen op te halen. Eerst hadden we natuurlijk uitgebreid gevraagd of ze het echt niet erg vonden om over te vertellen, e.d. Maar dan zie je hoe diep het zit, ze hebben het als 5jarige meegemaakt, maar ze wisten het allemaal nog haarfijn te vertellen. Dat ze de rebellen zagen aankomen, gezien dat hun ouders vermoord werden en hun hele familie, en vervolgens de bush ingevlucht met een paar anderen. Daar vonden de vluchtelingen elkaar en samen trokken ze van plek naar plek, want de rebellen achtervolgden hen. Dat is in het kort de hoofdlijn van de verhalen. Dat was niet easy om aan te horen! Echt moeilijk voor te stellen. Ook als je hoort hoe ze nu leven. De een woont bij een tante, maar die heeft zelf ook veel kinderen en dus weinig geld. Hij wilde graag advocaat of rechter worden, maar door te weinig geld moet hij gewoon na deze school gaan werken. Ze hebben allemaal hoge doelen, maar er is bijna nooit geld om hen door te laten leren.
Dat was dus weer een indrukwekkende dag. Omdat we daarna gewoon even ‘weg' wilden, zijn we 's avonds naar Lumley beach gegaan om wat te drinken. Dat is de perfecte plek om af te koelen! : ) De heenweg gingen we met openbaar vervoer, dit keer de taxi. We hadden daar geluk mee want die busjes zitten altijd bomvol, zo'n 5 mensen per vierkante meter en dan is er ook altijd nog plek op het dak of op de trekhaak: ) Dus we stapten met z'n vieren in de taxi, die daarna vol zat, dachten wij. Maar de chauffeur dacht er anders over, er konden er nog makkelijk 2 bij. Een schoof naast Jorine, voorin. Hij was kleiner dan haar, dus keek hij omhoog toen Jorine hem begroette met een gemoedelijk ‘how are you?' Dat was gewoon een mooi gezicht, vanaf de achterbank;) We kwamen veilig en wel aan op onze eindbestemming, en kwamen weer helemaal bij, met de oceaan naast ons!

Vandaag hebben we weer twee lessen gegeven: een tekenles in groep 6 en een muziekles in groep 7. Het was weer erg leuk om les te geven, in deze omgeving, in deze klaslokalen, met deze kinderen en deze omstandigheden. Gewoon omdat het zo totaal anders is dan in Nederland;) De tekenles was leuk, hoewel de meesten het heel moeilijk vonden om ook een briefje te schrijven aan diegene die ze getekend hadden. Maar de resultaten waren leuk! De muziekles in groep 7 was ook weer erg leuk, net zoiets als in groep 8. We leerden hen ‘I like the flowers' aan. Zij kenden het lied ook heel snel en wisten van geen ophouden. Ook de rest van de dag gonsde dit liedje door de school;) Wat voor ons wel een aparte gewaarwording was, was dat de leraar de klas tot stilte maande in het begin door te zeggen dat wij veel verder ontwikkeld waren en dat ze daarom goed naar ons moesten luisteren, omdat ze anders altijd maar in dezelfde positie blijven. Ze kijken wel enorm op tegen ons, dat blijft apart! Verder vond hij het ook een heel leuk liedje en deed net zo hard mee als de kinderen, hij liet hun de steekwoorden die we op het bord hadden gezet, in hun schrift overnemen, zodat ze het zouden onthouden : )
's Middags gingen we weer naar de secondary school. We daalden net de trap af, op weg naar de staffroom, toen we weer tegen iets heftigs aanliepen. De leraar die we de dag daarvoor nog hadden geïnterviewd, was net een meisje aan het straffen, en wel met een stok / tak. Er stonden een paar omheen, en die zagen ons aankomen. Toen de leraar ons zag, schrok hij zich volgens mij wezenloos. Net als wij overigens. Hij stopte in ieder geval gelijk en mompelde wat, schudde ons een mat handje en wij liepen snel door. Het is hier een gangbare methode, want even later kwam er ook al een leraar met zo'n stick de lerarenkamer binnen, want de leerlingen hier waren koppig en op die manier leerden ze het af. Oke...
Verder hebben Lydia en ik wel nog voor ons onderzoek vruchtbare interviews af kunnen nemen, dus dat was wel weer fijn. Ik sprak voor mijn onderzoek zelfs een meisje die vertelde dat ze eerst geen Engels wilde spreken op de basisschool, totdat ze haar een keer sloegen om die reden. Sindsdien is ze Engels gaan praten en daar was ze nog best blij mee ook. Sja. Dat zijn dus verschillen waar we onder andere mee te maken hebben hierJ In ieder geval is het leven hier nooit saai.
Maar dat wisten jullie al:-)

Succes met de kou in Nederland & groetjes uit Salone!

Annemijn