Hello dear readers!

Nogeen weeken we zijn alweer thuis... deze maanden zijn echt voorbij gevlogen!
We zijn helemaal gewend aan het leven hier, dus dat wordt wel even wennen als we thuis zijn.
Daarom proberen we hier nog extra te genieten van alle leuke en mooie dingen die we inmiddels gewoon zijn gaan vinden. De afgelopen weken waren er ook weer een paar van leuke ontmoetingen. En we hebben zelfs al afscheid genomen van de scholen waar we ons onderzoek op hebben uitgevoerd!

Een paar dagen geleden waren we op weg naar het mini- winkeltje dicht bij ons huis om beltegoed te kopen. Onderweg kwamen we een meisje van onze leeftijd tegen. Na het gebruikelijke ‘how are you - I am fine - how youself?' - praatje, zei ze dat ze vrienden wilde zijn met ons. Wij waren blij dat er eindelijk een keer een vrouwpersoon was die dat aan ons vroeg, in plaats van al die jongens. Van die laatste hebben we namelijk een overschot, vandaar dat we dit wel leuk vonden. We wisselden nummers uit en ze wilde ons meenemen naar haar zus. We beklommen een berg om bij haar zus te komen. Het was heel gezellig onderweg. Zaina vertelde dat ze overdag waspoeder en zeep verkoopt, om geld te verdienen. Maar ze kan zich geen vaste verkoopplek op straat veroorloven, dus loopt ze maar de hele dag, over straat. Impressive voor ons, als we dat vergelijken met ons studentenleventje. Maar ze zei erbij dat ze God dankte voor elke dag, omdat ze leeft.
We kwamen aan bij het huisje van haar zus Nancy, ze was heel verrast met ons bezoek, en begeleidde ons gelijk naar de bank, die het halve kamertje vulde. Achter een gordijntje was de even grote slaapkamer, waar Nancy, haar man en haar dochter van 7 slapen. Zaina bleef buiten, want ze ging voor de gasten koken. We waren lichtelijk bevreesd over wat we zouden moeten eten, maar besloten dat we het in ieder geval gingen proberen;) Ondertussen kwam de oma van Zaina en Nancy ook nog langs met een pan eten, dat bood ze ons aan. Wij wisten eerst niet wat de bedoeling was, omdat ze tekst en uitleg in haar stamtaal gaf, maar Zaina zei ‘zeg maar gewoon thank you; wij eten het dan wel op'. Dus oma was weer tevreden, en nadat ze een paar danspasjes maakte op de muziek die uit de radio kwam, vertrok ze weer. Het eten was klaar, een groot bord met rijst, saus en drie lepels werd voor ons neergezet. De rest van de familie hurkte bij de pan op de grond en at daar uit.
Het eten was heel scherp, maar inmiddels kunnen wij dat gewoon verdragen! Er zat ook vlees in, maar dat zag er heel glibberig uit. We hebben er een stukje van geproefd (naar ons voornemen) maar het proefde net zoals het er uitzag. Gelukkig vonden ze het niet erg; ze genoten zelf dubbel zo hard van wat wij lieten liggen. Toen het eten op was, stond Zaina op om iets te pakken, en riep ondertussen: thank You Jesus! For the provision today! Uit alles bleek gewoon voor ons hoe dicht ze bij God leven. Als ze plannen maken, zeggen ze er achteraan ‘by God's grace'. Als je vraagt hoe het met ze gaat, krijg je heel vaak als antwoord te horen ‘praise the Lord!' of ‘I thank God'.

Woensdag en donderdag hebben we gepland voor het afscheid nemen op de scholen, waar we ons onderzoek op uitgevoerd hebben. Het veldwerk is voltooid. Het was toch een apart idee om afscheid te nemen, we hadden het altijd erg naar ons zin op de scholen.
Ook op de Free Pentecostal, waar we de leerkracht kinderen hebben zien slaan. We hadden nog een gesprekje met de directeur, en daaruit merkten we toch zijn bewogenheid met de kinderen. Ze hadden een staffmeeting, en gingen voor ons bidden. Ze deden heel bijzonder over onze kleine cadeautjes, en baden voor ons; de directeur, en twee leerkrachten. Echt mooi. Ze spreken dan ook altijd hun waardering uit over Woord en Daad en de Driestar omdat ze er zoveel van leren. Ze hadden nog liever dan ‘just research' mensen gehad die vrijwillig een paar maanden bij hen op school bleven, om zelf les te geven, hen te ondersteunen en tips te geven. Maar ja, dat was ons doel niet;) Op de Goflames was het ook heel erg leuk. Ze vonden het allemaal erg jammer dat we weg gingen. Toen de directeur hoorde dat dit onze laatste keer was, schrok hij en trommelde gelijk het hele team bij elkaar. Hij vertelde hen dat dit onze laatste keer was en wilden iets voor ons organiseren. De klassen werden naar buiten geroepen en er werd ter plekke een wedstrijdspel georganiseerd. Een van de spellen was dat ze zo snel mogelijk naar de plek moesten rennen waar de ballonnen lagen, en die laten knallen door erop te gaan zitten. Heel leuk om te zien, de kleinste kinderen deden ook mee. Ook op deze school werd hartelijk voor ons gebeden, en vroeg de directeur ons om betrokken te blijven bij de school. Door bijvoorbeeld een script te schrijven voor een drama / rollenspel waar dan een boodschap in zit voor de gemeenschap. Zoals hoe belangrijk het is om naar school te gaan, hoe je kunt positief kunt leven als je aids hebt; enzovoorts. Dan konden ze dat hier uitwisselen met verschillende scholen; de resultaten op video vastleggen en naar Nederland sturen. Dat klinkt natuurlijk wel erg leuk, en we werden er stiekem zelfs enthousiast voor. Maar we weten natuurlijk niet of het gaat lukken;)

Van maandag tot woensdag zijn we weer op reis geweest! Dit keer niet naar het noorden; maar naar het zuiden van het land. Het doel van de reis was Tiwai Island; een groot natuurgebied / wildpark. Het park in het noorden was meer een oerwoud; dit was meer een jungle. De reis er naartoe was al een avontuur op zich. We moesten 's nachts om 4 uur vertrekken omdat we anders niet op tijd zouden zijn voor de bus in Freetown. Maar eerst moesten we nog in Lumley komen. Omdat er om 4 uur nog geen taxi's op de weg reden, besloten we maar vast te gaan lopen en hopelijk onderweg nog een taxi tegenkomen. We waren niet alleen gelukkig; dat is ons streng verboden. Een jongere broer van Cecilia, Steven ging met ons mee. Tijdens het lopen naar Lumley zijn we geen een taxi tegengekomen. Een uur later; om 5 uur kwamen we aan. We waren op een punt waar we op de bus moesten wachten. Steven liep even weg om aan een andere buschauffeur iets te vragen. Ik kreeg een sms'je binnen, dus wilde die gaan lezen. Tot opeens.. een jongen pal voor me stond en aan de hengsels van m'n tas bij m'n schouders begon te rukken! Ik was eerst gewoon te verbijsterd en perplex om te reageren, en realiseerde me niet wat er aan het gebeuren was. Lydia had hem aan zien komen rennen, dus haar alarmsysteem was wel op ‘aan' gezet: Lydia begon heel hard 'Heeeheeheeeee!!!' te roepen. En die jongen was daar duidelijk niet op berekend. Het lukte ook nog eens niet om die tas van mij los te krijgen, dus besloot hard weg te rennen. 5 mannen/ jongens, en een militair met een mega mitrailleur aan z'n zij, renden hard achter de vluchteling aan, een steegje in. Ze hebben hem uiteindelijk niet gepakt, omdat het hem niet gelukt was iets te stelen, maar anders hadden ze hem wel gegrepen. Steven kwam ook al aangerend, hij had het zien gebeuren. Nagierend van de consternatie en het hele gebeuren zaten we even later in het busje. Phoe, als ik m'n big sis Lydia toch niet had! De daarop volgende dagen heb ik m'n stembanden getraind; telkens als we schrokken: als we haren op het vlees van ons bord ontdekten bijvoorbeeld, en zo nog een paar voorvallen;)
Dus, terwijl we nog geen uur onderweg waren, hadden we het gevoel dat we alweer naar huis konden; een interessant verhaal om op onze weblog te zetten rijker;)
Onderweg hebben we nog meer avonturen beleefd (zoals kraaiende hanen naast je voeten; een kuiken dat in je handen geduwd wordt; 7 huwelijksaanzoeken op een tussenstop, enz.), maar dat valt allemaal in het niet bij de beroving van maandagochtend;) Tiwai - Island was erg mooi; we hebben 5 verschillende soorten apen gezien, van heel dichtbij! En het slapen in een tentje midden in de jungle was ook heel gaaf. Net als de wandeling en de kano / puntertocht.

Maar omdat jullie nu vast moe zijn van het lezen, zal ik er een eind aan maken;)
Deze laatste week staat helemaal in het teken van afscheid nemen, van de mensen en het land (lees: stranden;)) Echt super jammer! En we merken nu al iets van de drukte van thuis, omdat we ineens weer heel veel moeten regelen. Sja, aan ons relaxte leventje van Afrika komt helaas een eind : ( Maar.. er staan ook weer heel veel leuke dingen (en mensen!!!) tegenover!

Veel liefs,

Annemijn